Er zijn situaties waar je in zit waar je uit wilt maar niet echt. Je duwt van binnenuit tegen die roze kauwgombal die zichzelf heeft opgeblazen en merkt hoe rekbaar hij eigenlijk is. Je bent ergens blij dat hij zo rekbaar is. Wat zou er immers gebeuren als je er plotseling doorheen duwt?
Lucht zorgt voor verse adem maar verse adem blaast alles de andere kant uit. De andere kant is zonder richting en de richting is verruimend groot. Wat wegblaast blijft weg. Wat wegblaast is een herinnering. En wat wegblaast is losgelaten en plakt niet meer aan je vingers.
We zoeken en we vinden en vaak vinden we een les, een spiegelbeeld. We vinden en we draaien en we proberen en we stoppen en als we stoppen draaien we om elkaar heen. We zoeken en we blazen een enorme grote kauwgombal van hardroze want hardroze is wat we wensen. We wensen een hele grote kauwgombal die niet knapt want als hij knapt …