Mijn voeten trapten op de nieuwe pedalen en de zon scheen op mijn gezicht. Wat een heerlijke dag. Ik was even naar het centrum gefietst. Eigenlijk zonder doel; ik wilde fietsen op mijn nieuwe fiets en ik wilde de zon in. Na een paar aanvullingen op wat hoofdstukken geschreven te hebben was het daar hoog tijd voor. Naar buiten!

Er ging een gedachte door mijn hoofd van een paar weken geleden. Ik stond op een verlaten station in het zuiden des lands en op de een of andere manier gleed er als vanzelf een grijze deken over alles heen. Ook al scheen destijds ook de zon, op een bepaalde manier wilde het niet zo glanzen zoals hier.

Ik fietste voorbij skatebanen en het begin van een bos en door de takken heen scheen de zon met bewegende schaduwen op het asfalt. Ik voelde vrijheid. Ik snapte vrijheid. En dat woord kwam ook steeds vaker voor in mijn gedachten dan wel als woord achterin mijn keel. Soms had ik het erover met anderen. Het meeste benauwende van je niet vrij voelen was het gevoel hebben vast te zitten. Vastzitten kan op vele manieren. Ook alleen maar in je hoofd. Het is lastig om gevoelens van vastzitten los te peuteren.

Hoe werkt vrijheid in je hoofd, stelde ik mezelf de vraag. Vele malen schreef ik over dat je huis niet perse je thuis hoeft te zijn. Soms is je huis een rugzak of is je huis op verschillende plekken en kun je niet kiezen. Misschien is het gevoel van thuis bij diegene die je het liefst om je heen hebt of het meest veilige plekje dat je bedenken kunt. Misschien is een thuis zoals een woonplaats geen thuis maar een thuisgevoel.