Soms als ik mijn ogen sluit vlak voor het slapengaan, komen er beelden langs mijn netvlies die ik niet kan terughalen. Het heeft geen connectie met mijn dag, mijn herinneringen, mijn gevoel. Het lijken snelle plaatjes, foto’s of stukjes film. Ik kan er niet veel mee, ik weet niet wat ik ermee moet. Ik schud ze van me af en ga slapen.
Soms blijft een foto of filmpje wat langer hangen, ook al begrijp ik die beelden niet. Gisterenavond zag ik ineens een grote witte bloem voor me. Met uitsteeksels en het was witter dan wit. Witter dan wit. De bloem had grote uitsteeksels in het midden; de kern. Lelie. Water. Lelie. Witter dan wit. Wit. Licht.
Vanochtend dronk ik mijn kopje koffie en voelde ’the urge’ om het op te schrijven en te tekenen. Ik doe dit normaliter nooit, maar misschien kan ik het later nog eens terughalen en snappen wat het betekende. Gevoel fluistert soms onverklaarbare dingen. Het is irrationeel en werkt met codetaal. Zoals dromen dat doen. Ik leer langzaamaan gewoonweg te vertrouwen dat het zo is.
Geef een reactie