We trokken en nummertje, 518, bij de woningbouwvereniging, en spraken een mevrouw bij het loket die ook niet veel met onze klachten kon. Tijd om er iemand bij te vragen. We mochten in een afgesloten raamwerk ons verhaal doen. Dat ging er eerlijk en duidelijk aan toe. Soms met verontwaardiging over het rechtssysteem in ons huidige Nederland, maar aan het eind van het gesprek was een ding duidelijk; als men te bang is om aangiftes te doen en meldingen door te geven over vernielingen dan is het eind zoek en kan de woningbouwvereniging en de politie geen dossier opbouwen om iets te beginnen tegen die raddraaiers.
We hadden stevige honger na het gesprek. We fietsten richting centrum toen de telefoon ging. stripheld Michael zat vast te zitten te wezen in Leiden of waar dan ook in verband met een stroom, nee, wissel, nee seinstoring. Of was het nu toch een stroomstoring? In iedergeval redde hij het niet om bij Dudok met ons te lunSen. Potverdrie zeg!
Dan maar naar huis. We besloten net naar de supermarkt te tuffen toen de telefoon ging. Soms verwacht je sommige dingen niet. Henk Punkmedia Jan vroeg af te spreken. Even koffie doen. Gezellig. Hij is bij ons altijd welkom natuurlijk. De vraag was echter of hij nog aan durfde te bellen bij onze flatwoning! Ha! Maar je bent punk of niet natuurlijk.
Ik dacht vandaag veel na over mentaliteit, angst en je nek uitsteken. Dat zijn thema’s waar iedereen wel over zou kunnen vertellen. Ik heb een aantal malen in situaties gezeten waarin ik kon zwijgen of niet. Zwijgen was veiligheid maar ook niets veranderen aan een situatie, maar ook blijven zitten in die angst. Niet zwijgen was net zo beangstigend omdat je zichtbaar werd, maar het zorgde ook voor kracht. Ik kan begrijpen dat men te bang is om meldingen te doen. Toch wil ik niet denken over een samenleving waar het ieder voor zich wordt. En wat heeft die foto nu met alles te maken? Helemaal niets.
Geef een reactie