Every man’s memory is his private literature. — Aldous Huxley.

Soms zijn er opeens momenten waarin je in een split second teruggeworpen wordt in jouw verleden tijd. Dat kan gebeuren omdat iemand een verhaal vertelt of middenin een verhaal zit die zo aangrijpelijk is maar tegelijkertijd ook zo herkenbaar, dat je niet anders kunt dan met alle vezels in je lijf voelen hoe het toen, ooit, heel lang geleden was.

Het is bizar en ook verwonderlijk dat met geur, woorden of gedachten je in een hele andere tijd kunt leven, terwijl je met beide benen in het nu staat. Het verleden maakt hoe je verandert en terug kunt kijken. Het kan soms niet eens meer zoveel betekenen, het moment van toen, het gevoel van toen kun je terughalen en herbeleven maar je kunt het, doordat je beter weet of de redenaties begrijpt, laten waar het begraven lag.

Met enige afstand kan je praten of denken aan sommige situaties terwijl je met emotie kunt herinneren wat je toen voelde, wat je toen dacht, hoe dingen gingen zoals zij gingen en je er wel of niet iets aan veranderde. Er zijn mensen die met weemoed terugdenken, met hoop of mooie herinneringen terwijl anderen het liefst snel vergeten. In het midden ligt de simpele gedachte aan een momentopname; een tijdsbestek; een roze bubbel waar je toen in leefde en deed wat je dacht dat goed was.