Mijn trein was een beetje vroeg en de schoonmakers liepen elke coupé langs om rommel weg te halen. Ik verbaasde me over het feit dat mensen zoveel troep verzamelen konden die bovendien niet pasten in die kleine prullenbakken.
Maar ik koos expres voor de stiltecoupé. Heerlijk die stilte. Lullen deden we soms al de hele godsganse dag dus een beetje stilte mocht wat mij betreft wel. Ik pakte een dag oude krant van de bank en begon een artikel te lezen over Yolanthe die, jawel hoor, ‘andere ambities leek te hebben dan ik’ zo stelde Ivo Niehe. Ik was bereid die pagina snel om te slaan toen een jonge vent de treincoupé in kwam met een duffel bag. Het was even stil toen ik opeens iets hoorde.
‘Nee hè, toch niet weer een stilte coupé?’
Ik keek op van mijn krantje en zag de blonde god gozer naar me kijken. Ik begreep even niet wat hij bedoelde. Hij wees naar de ‘silence/stilte’ markeringen op de ramen.
‘Dat is zo ongezellig, vind je niet?’
Eh, sja, ik kon het niet helemaal met ‘m eens zijn. Dat geklets de hele tijd. En gebel en gekrijs van jankende kinderen en hoestende oude mensen. Bah!
‘Het is hier inderdaad de bedoeling dat je je mond houdt!’ grapte ik nog.
‘Nou, dan ga ik maar weer!’ Hij wuifde en verdween.
Na een minuut of tien heerlijk in stilte de dag oude krant gelezen te hebben en de nieuwe Avant Garde, kwamen wat meer reizigers de treincoupé in. Ze vonden allemaal een plekje en de deuren gingen dicht. Eerst was het enige geluid in de stiltecoupé nog het geschuifel van tassen, schoenen en zakdoekjes en het open en dichtklappen van natte paraplu’s maar toen de trein eenmaal reed begonnen drie jonge Amerikaanse meiden luid en duidelijk in typical American style te keuvelen.
‘It’s like, you know, … uh, like,’
Ja, wat nou!
Een oude man probeerde een taaie slijmprop vanachter zijn strot naar boven te hoesten en slaagde daar, na enige minuten, veelbelovend in. We konden allemaal meegenieten van het uitspugen van die taaie slijmprop in een oeroude afgesleten geruite zakdoek.
En ja hoor! De telefoon ging!
‘Ja, hallo! Nee, ik zit in de trein! Nee, ik …nee, ik ben er, denk ik, over een uur pas. Over een uur. Over een uur!’
En op de valreep moest spruit één hoognodig haar speelgoedje maar moeders kreeg het niet snel genoeg uit haar tas gehaald waardoor spruit één bedacht dat luid janken wel zou helpen.
Ik hoopte dat er in Gouda wat van die lawaaischoppers uit zouden stappen maar ik had pech. …
Geef een reactie