Mijn trein was een beetje vroeg en de schoonmakers liepen elke coupé langs om rommel weg te halen. Ik verbaasde me over het feit dat mensen zoveel troep verzamelen konden die bovendien niet pasten in die kleine prullenbakken.
Maar ik koos expres voor de stiltecoupé. Heerlijk die stilte. Lullen deden we soms al de hele godsganse dag dus een beetje stilte mocht wat mij betreft wel. Ik pakte een dag oude krant van de bank en begon een artikel te lezen over Yolanthe die, jawel hoor, ‘andere ambities leek te hebben dan ik’ zo stelde Ivo Niehe. Ik was bereid die pagina snel om te slaan toen een jonge vent de treincoupé in kwam met een duffel bag. Het was even stil toen ik opeens iets hoorde.
‘Nee hè, toch niet weer een stilte coupé?’
Ik keek op van mijn krantje en zag de blonde god gozer naar me kijken. Ik begreep even niet wat hij bedoelde. Hij wees naar de ‘silence/stilte’ markeringen op de ramen.
‘Dat is zo ongezellig, vind je niet?’
Eh, sja, ik kon het niet helemaal met ‘m eens zijn. Dat geklets de hele tijd. En gebel en gekrijs van jankende kinderen en hoestende oude mensen. Bah!
‘Het is hier inderdaad de bedoeling dat je je mond houdt!’ grapte ik nog.
‘Nou, dan ga ik maar weer!’ Hij wuifde en verdween.
Na een minuut of tien heerlijk in stilte de dag oude krant gelezen te hebben en de nieuwe Avant Garde, kwamen wat meer reizigers de treincoupé in. Ze vonden allemaal een plekje en de deuren gingen dicht. Eerst was het enige geluid in de stiltecoupé nog het geschuifel van tassen, schoenen en zakdoekjes en het open en dichtklappen van natte paraplu’s maar toen de trein eenmaal reed begonnen drie jonge Amerikaanse meiden luid en duidelijk in typical American style te keuvelen.
‘It’s like, you know, … uh, like,’
Ja, wat nou!
Een oude man probeerde een taaie slijmprop vanachter zijn strot naar boven te hoesten en slaagde daar, na enige minuten, veelbelovend in. We konden allemaal meegenieten van het uitspugen van die taaie slijmprop in een oeroude afgesleten geruite zakdoek.
En ja hoor! De telefoon ging!
‘Ja, hallo! Nee, ik zit in de trein! Nee, ik …nee, ik ben er, denk ik, over een uur pas. Over een uur. Over een uur!’
En op de valreep moest spruit één hoognodig haar speelgoedje maar moeders kreeg het niet snel genoeg uit haar tas gehaald waardoor spruit één bedacht dat luid janken wel zou helpen.
Ik hoopte dat er in Gouda wat van die lawaaischoppers uit zouden stappen maar ik had pech. …
Zo’n stiltecoupé werkt dus eigenlijk gewoon niet. Zo’n bordje in ieder geval. Mensen hebben er maling aan. Het is nog een wonder dat er niet gewoon gerookt wordt in de trein…
toen ik nog regelmatig met de trein reisde, zat ik het liefst in het halletje, lekker helemaal alleen
@Daan: maar die stoelen zitten zo klote of je krijgt halverwege een fiets in je nek.
En zijn er eigenlijk veel van die stilte coupés in de omloop. Spijtig dat je geen stilte kreeg wanneer je dat wou.
Ik reisde op zelfde dag (zag Niehe ook) en ergerde me mateloos aan al het lawaai. Ben zelfs gaan verzitten. Voel me altijd zo’n zeikerd maar heus: dat a-sociale verziekt voor mij treinplezier bijna altijd. Ook daarom moet het wel heel leuk of interessant zijn, wil ik voor met de trein gaan…
In Nederland hebben ‘we’ een gebrek aan manieren en beschaving. Jij (en anderen) kiezen bewust voor de stiltecoupe, maar er zijn er altijd een paar die daar schijt aan hebben. Hoe moeilijk kan het zijn om gewoon even je waffel te houden?
Ik zit vaak in een stiltecoupe en het is altijd lawaaiig.
Hhet lijkt wel of niemand zelfs ziet dat het een stilte coupe is, wat dat betreft was de door jou beschreven jongeman erg opmerkzaam. Pas zat er een oudere dame die een conducteur vertelde dat er zoveel lawaai was. hij zei er iets van, liep verder en het begon overnieuw. En telefoontjes…. het lijkt of mensen met een telefoontje denken dat de ruimte om hen heen hun privacy is. een meisje tegenover mij, van station tot station kletsend, keek me pislink aan, wanneer ik alleen maar naar haar keek.
Een oldskool treinblogje… Gelukkig, ze bestaan nog!