Uit zo’n broos vogeltje kwam een dijk van een stem. Geroest leek het wel. Maar mooi.
Toen ik gisteren via Twitter een voorzichtige vraag voorbij zag gaan over de eventuele dood van Amy en ik het herhaald zag worden in een RT, hoopte ik nog even dat het vals alarm was. Of alleen maar een gerucht en niets meer. Ik liet het stilzwijgend aan mijn buurman zien en hij keek meteen op de BBC pagina waar het gerucht helaas al bevestigd was.
Janis. Janis Joplin. Het schoot als eerste door mijn hoofd. Ook een geroeste stem, wars van meningen en gedragscodes en bovendien verslaafd. Destructief naast het tentoonspreiden van een enorm talent dat gedeeld werd in vele optredens die mensen niet vergaten.
We only said goodbye with words
I died a hundred times
You go back to her
And I go back to black
Triest, al haar talent dat nu verloren is.
Om aan haar heen klonk alles zo fake als wat. Zij niet. Daar kun je best gek van worden.
Die nepwereld. De muziekindustrie is een van de grootste slangenkuilen. En dan ben je nog vrouw ook. Dan moet zo hard zijn als beton wil je daar tegenkunnen.
Ik moet bij haar stem altijd aan Billie Holiday denken. Volgens de overleving een vrouw die zoop als een vent en sloeg als een vent. Tja, ze moest wel. Ik heb de verhalen in de bio van Miles Davis gelezen. Een vrouw in de muziekindustrie, verslaafd en dan ook nog zwart zijn. Keiharde wereld.
De kanjers gaan het eerst. de middelmaat blijft.