Het is moeilijk. Zeker nu met al die sociale netwerken zoals Facebook en Google+. Alles is verspreid en men leest wat her en der waar het hun uitkomt. En dat was vroegah wel anders.
Ik las de blogpost van Michael Minneboo over blogbezinning. Laatst had ik op Google+ een discussie over tijdsdruk en waar je alles leest. Het blog als centrale punt, zoals ik die ken uit 2003 toen ik begon, lijkt bijna weg. De bloggers zijn zeker niet dood en de blogwereld ook niet maar zoals Esther het al opmerkte: ‘een paar jaar geleden werd er nog volop geblogd, en even zo vaak gereageerd. Maar op de een of andere manier verdwenen veel bloggers stilletjes van het toneel, op een aantal diehards na. Ofwel men stopte er helemaal mee, of de blogjes namen in frequentie af. Bloggers werden broodschrijvers, boekschrijvers of legden zich toe op het twitteren, oftewel microbloggen. Reaguurders bleven weg, gingen in de lurkstand, of meldden zich plots op Twitter.’
Het reageren verspreidt zich. Het zoveelste medium Google+ komt er nu bij. Terwijl ik het liefst terug zou willen naar mijn blog, als centrale punt. Van alles! Daar is het te doen. Daar reageer ik op andermans blogjes. Tenminste, dat ga ik mezelf voornemen. Ik reageer bij een blog of ik maak er zelf een blogstukje van. Ik reageer niet meer via Twitter of Facebook met een ‘vind ik leuk’. Misschien haal ik die buttons ook wel weg. Vind je mijn blogstukje leuk, dan lees ik dat wel.
We moeten terug naar toen, ook al zegt Michael dat je vooruit moet kijken. Ik begrijp het wel, toen was toen en nu is nu en dingen veranderen en jij verandert mee. Logischer kan het niet, het hoort bij de vooruitgang. Maar als het gaat om bloggen en het blog als centrum zien zou ik liever een permanente blogrevival zien. De discussies, de vragen, de complimenten, de aanvullingen, ja zelfs de verongelijkte verwarringen zijn onmisbaar.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
En bij deze laat ik dus ff weten dat dit een leuk blogpostje was. En om dingen te weten komen of voor interessante discussies of andere, vind ik dat bloggen ook wel een leuker medium dan vb facebook… ;-)
Bij jou staat onder elk stukje ook “”vind ik leuk””. Ik weet dat het van facebook is, maar wat betekent het eigenlijk op jouw blog? Ik klik er wel eens op, maar heb geen idee wat het voor jou betekent. O.k. ik vind het leuk, so what? En kun je eigenlijk zien, wie er dan iets leuk vindt? Waarom heb je deze mogelijkheid er eigenlijk staan?
Ik bedoel dit niet als kritiek, maar ik vraag me het al wat langer af. Nu je het hebt over niet meer reageren via “”een vind ik leuk” vraag ik het me dubbel af, waarom dit er staat??????
Ik heb niet goed gelezen, ik zie nu pas dat je zelf ook schrijft dat je het misschien wel weg haalt.
Als je blog middelpunt wil zijn in de huidige tijd moet het over een redelijk scherp omschreven, consistent onderwerp gaan, en diepgaander zijn de gemiddelde tweet of facebook link. In 2003 waren de lijflogs origineel, want ze boden een kijkje in iemands leven. Nu is er zo’n stortvloed aan details over het priveleven van personen dat zoiets niet interessant meer is.
leuke blog! ik vind het erg jammer dat er sommige lezers reageren op mijn blog via twitter. Daarom probeer ik zoveel mogelijk te reageren op blogjes omdat ik reacties op mijn eigen blog ook erg leuk vind.
@Geri: ik heb het er destijds bij gezet omdat Facebook ineens zo popi werd en men ‘vind ik leuk’ eerder aanklikt dan dat er een reactie gegeven wordt.
wat ik er jammer aan vind is dat ik niet weet wie er liked. dus blijft het anoniem voor mijn gevoel.
@Rianne: jij bent idd een trouwe reaguurder!
Ik mis het soms ook, het was een wereld op zichzelf; op Twitter wordt het zo massaal, alhoewel ik dat nog steeds erg leuk vind, ook. Ik vraag me soms af voor wie ik blog- voor mezelf, uiteraard, maar als er erg weinig reacties komen lijkt het alsof niemand het leest. Ik heb geen statcounter en vergeet eigenlijk op Google Analyze te kijken :-)
Ik kan me helemaal vinden in je gedachte. Zelf probeer ik altijd een reactie achter te laten bij de blogs die ik her en der lees. Dat vind ik ‘persoonlijker’ en zo heb ik ook het gevoel dat ik de blogger laat merken waardering te hebben voor haar/zijn werk. De ‘like’ button gebruik ik nooit. Wel breng ik de blogs die ik echt de moeite waard vind via twitter onder de aandacht van mijn volgers. Misschien dat ik de buttons ook wel bij mijn blog weg ga halen…
Ik zou ook erg graag terug willen naar één centraal punt, zowel van mezelf als van andere bloggers. Het wordt me allemaal een beetje te verknipt. Zit je een blog te lezen merk je na een paar zinnen dat je het al eens ergens ander las..
Ik herken heel erg veel uit dit artikel! Ik heb mij deze dingen ook allemaal afgevraagd. Veel overwegingen heb ik ook gedaan. Ik probeer het via al die sociale media toch nog centraal te houden naar mijn blog toe. Al heb ik soms ook wel het idee dat bijvoorbeeld een facebook aan het veranderen is. Daar gaat het ook steeds meer richting vrienden en kennissen volgens mij.
ik vind het ook jammer dat er bij mij soms op facebook hele discussies ontstaan over mijn blog. Durven mensen niet op mijn blog te reageren? is het veiliger op facebook? Ik vind twitter en facebook geschikt om mensen op mijn blog te wijzen, maar ik wil wel dat ze dan daadwerkelijk naar mijn blog gaan en ook daar reageren…
Ik denk niet dat we terug kunnen naar toen. Het was toen een andere tijd.
Als je echt lezers wilt zul je de content naar de lezers moeten brengen.
Jouw reden om een boek te gaan schrijven was om mensen te bereiken die je anders niet bereiken zou. En dus gaan ze jouw boek op al die plekken aanbieden. De mensen gaan niet naar de uitgever komen, maar naar de boekhandel. Of naar andere plekken waar het boek aangeboden wordt. En dat ligt dan tussen al die andere boeken. Waarom zou je jouw boek nou naast al die andere boeken gaan neerleggen? Omdat mensen die een boekenzaak binnenstappen op zoek zijn naar boeken.
En zo is het ook met Facebook, Google+ etc. Zo heel nieuw is dat niet. Televisie, kranten doen het net zo. Bundels content aanbieden.
Een eigen blog is prachtig. En het kost veel tijd en moeite om het te onderhouden. Maar het echt grote publiek zal het via Twitter, Facebook of Google+ gaan lezen en zo niet, dan missen ze jouw verhaal. Dat is een keuze, maar het is niet meer terug te draaien. We zullen niet net als vroeger een voor een de blogs langs gaan om te kijken of er updates zijn.
Voor de rest is het wachten op techniek. Het zal in de toekomst best eenvoudiger worden. Maar nu al met API’s en RSS kan jouw blogcontent wereldwijd overal gelezen worden, op een telefoon, een iPad, vanuit Facebook etc. Dat is op zich heel tof, toch?
En voor mijzelf ben ik er nog niet uit. Of mijn muziek nu bij site A, B of C staat maakt mij niet uit. Of mijn blogstukken nu op eigen domein of vanuit boek worden gelezen, daar zit ik ook niet meer. Wel staat de eenheidsworst en het verleidelijke megaconsumeren me op veel social media platforms tegen. Voor je het weet ben je vergeten wat je ook alweer aan het doen was.
Er zitten veel nadelen aan al die sites, maar het voordeel blijft wel dat je jouw content echt letterlijk naar de mensen kunt brengen, zonder dat je iets hoeft te doen. Ja, een blog schrijven op je eigen blog. De techniek doet de rest.
Ik blog zelf nog maar anderhalf jaar, dus ik heb het tijdperk van “blog als spil van het universum” niet echt meegemaakt. Ik voel wel waar je heen wil. Het aanbod is te divers en er zijn verschillende communicatiekanalen voor verschillende “soorten” gebruikers. Het wordt almaar moeilijker om iedereen met de nodige aandacht te blijven volgen…
Het nadeel van reageren via Facebook of Twitter is dat alles snel verdwijnt van het scherm, met de timeline meedogenloos naar beneden. Bij een blog kunnen mensen maanden, zelfs jaren later een stukje tegenkomen en een reactie achterlaten. Berichten op Facebook en Twitter kun je gebruiken als een soort index van een boek of ouderwetse bibliotheekkaartverwijzing om jouw blogberichten onder de aandacht te brengen, ook wat oudere berichten.
Twitter: @Bookguide_nl