Als je buiten staat, op de veranda, en de ochtend in je neusgaten opsnuift, hoor je niets. Helemaal niets. Geen auto, geen persoon, geen vogels. Het meer is verlaten en verroert zich niet. ’s Morgens vroeg sta je buiten, met je kop verse pruttelkoffie, en je bedenkt wat je gaat doen die dag. Je boek verder uitlezen of even een wandeling maken. Je horloge zit in je toilettas en je internet is meestal kaduuk, maar dat mag de pret niet drukken. De rust en de reinheid waait als een zomerbriesje samen met wat koude regendruppels zo om je oren.

Ik kan er best een weekje vertoeven hoor, daar in die stille stilte maar man wat ben ik blij dat ik weer de stadse hoogbouw voor me zie!
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.