We gingen op een maandagavond eten bij een toevallig gevonden restaurantje in Drachten. De meeste tenten leken gesloten; zo weinig licht binnen en de straten leken verlaten. Er was ook doordeweeks geen fietser of auto te bekennen. In Drachten leek het ook een unicum dat er een mexicaan was. We waren blij, zaten bij het geopende raam en smikkelden erop los.

Een paar dagen later stonden we ’s avonds bij de snackbar. Daarnaast was een restaurant waar we dat afgelopen weekend hadden gegeten. Ik had nog nooit een zigeunerschnitzel gegeten met een zurig rood sausje maar de gebakken aardappelen en groenten waren lekker. Via een schuifluik kon de snackbar communiceren met het restaurantje. Een hoogblonde mevrouw stak tijdens het bestellen van een vette hap haar hoofd door de opening van de schuifluik en wees naar ons.

‘Ik heb jullie gezien maandag bij de Griek.’
We moesten even nadenken. Waren we bij de Griek geweest?
‘Oh, je bedoelt de Mexicaan!’
‘Juist!’

(Ik ga binnenkort echt nog eens een blog schrijven over de functie van een anekdote, daar sommige mensen denken dat dit geen waarde heeft of geen doel.)