Gisterenavond zat ik, vermoeid van een lange dag werken, in het bovenste gedeelte van de trein te wachten op vertrek. Ik hoorde al een conducteur fluiten maar de deuren sloten nog niet. Twee jonge meiden renden hevig ademhalend de trap op en stonden bij de OV chipautomaat. De blonde bewoog haar kaartje voor de scan heen en weer maar het apparaat maakte een hoog schel geluid en gaf een rood lampje. ‘Ga nou eens opzij!’ riep haar donkerharige vriendin en ook zij haalde haar OV chip erlangs. Ook deze keer gaf het apparaat een hoog schel geluid en een rood lampje.
‘Ik heb dat ding net opgeladen man! … Dan gaan we gewoon zo hoor!’ riep de blonde en sprintte de trein in. De donkerharige meid stond nog op het perron en liep driftig heen en weer en maakte met haar armen bewegingen alsof de wereld ter plekke op instorten stond. ‘Ik ga echt niet zwartrijden!’
De conducteur floot nog een keer waarna de deuren zich leken te sluiten. De donkerharige meid begon te gillen. Ze wees naar de deur. Er waren meer mensen in mijn coupé die met hun neus tegen het raam gedrukt zaten. Door dat bolle glas zag je zo weinig. Blonde dame zat met haar tas tussen de deur. Donkerharige meid stond zonder haar vriendin op het perron.
En dat allemaal omdat die freaking OV chipautomaten niet werken.
Geef een reactie