Woensdagochtend sjokte ik een tikkeltje vermoeid naar het bankje op het station en plofte neer en begon te lezen in de Pers. Dat op zich was al een idioot verhaal. Misschien vertel ik het verhaal achter de ochtend met de Pers een ander keertje.
Er zat een jongeman naast me. Hij staarde een beetje voor zich uit. Ik sloeg wat bladzijdes om want soms is ochtendnieuws al oud. Je hebt dan thuis al online gekeken en leest precies hetzelfde.
De jongeman leunde voorover en keek of de trein al kwam maar hij kwam nog niet. Hij leunde weer achterover en legde zijn handen in elkaar. En toen begon het.
Het geknak. Het geknak van vingerkootjes. Niet één keer maar vijf keer. En na die vijf keer was zijn andere hand aan de beurt. Ik kreeg een schoolbord moment waar iemand nagels overheen liet gaan. Het gaf een overweldigend, vreselijk, smerig en gruwelijk gevoel dat van de kruin van mijn nek zo naar mijn tenen liep als een spinnetje dat met zijn pootjes onder mijn shirt via mijn onderbroek richting benen ging. Gadverdamme!
Donderdagavond liep ik een tikkeltje vermoeid van een lange dag een coupé binnen en plofte in de eerste de beste vrije stoel. Naast me zat een man een broodje ei te maken. Ja, een broodje ei te maken. Met een zakje mayonaise. Nadat hij zijn zelfgemaakte broodje ei had opgepeuzeld veegde hij zijn mond af met een servetje en veegde ook zijn handen af. En toen ie achterover leunde, als een tevreden passagier die net zijn buik rond gegeten had, legde hij zijn ene hand in de andere en knakte vijf maal met zijn ene hand en erna vijf maal met zijn andere hand.
…
3 reacties op “Hou eens op!”
Sommige mensen kunnen niet zonder rituelen .
Dat klopt meneer Wijnants dat is namelijk één van de dingen wat mensen scheidt van apen :)
[…] met de Pers. – karin Weet je, ik ben dus nu helemaal vergeten wat er zo idioot was aan die ene ochtend met de Pers. […]