Terwijl ik mijn voetstappen zette waar ik ze neer moest zetten, namelijk in een weg recht vooruit naar een station, bedacht ik me dat de meeste angsten de beste horrorfilms of thrillers kunnen worden. Misschien zouden daar Gouden Kalveren en zelfs Oscars voor gewonnen kunnen worden, zeker als je mij de regie geeft.

Dat een simpel sneetje in een vinger een mismakend bloedend geval kan worden waardoor er een vreselijk sterfgeval plaatsvindt, of een klein zaadje dat gepland wordt in het brein een enorme vleesetende plant kan worden met tentakels en levende vliegen en spinnen in zijn bek is niet geheel een onverwachte wending in een verder sprookjesachtig verhaal. Het is zwaar overdreven wat ik hierboven neerplemp, maar je begrijpt me wel.

Als ik me laat meeslepen in mijn eigen doemdenken moet ik eigenlijk een notitieboekje tevoorschijn halen zodat ik mijn eerste thriller meteen vastgelegd heb. Relativeren is ook een kunst. En vooral op tijd jezelf aan je oren trekken is daarbij cruciaal. En afleiding zoeken, de zon in kijken en constructief aan het werk gaan ook. #constatering