Valkuil. Dat ik soms erg nuchter de dingen des levens bekijk. Vanuit praktisch oogpunt. Het zorgt ervoor dat ik met de nodige humor kan leven. Overleven. Tijd voor stress, paniek, gedoe is er altijd nog. Dat kan later nog. Dat kan ooit. Niet nu.

Het is overleven. Dit is wat me sterk maakt en sterk houdt. Ik ga het aan. Wat ‘het’ ook is. Het nadeel hiervan is dat ik gevoel soms opzij schuif. Natuurlijk prikken de tranen soms achter m’n ogen maar als ik jank, breekt dan de hele tent niet af? Zal de ander die naast me of tegenover me zit me niet wazig aankijken omdat hij/zij het ook even niet weet? Moet ik dan niet vervolgens die ander niet opbeuren, zodat ik mezelf weer vergeet?

Het blijft vallen en opkrabbelen. Zo is het. Zo is het leven. En we overleven.

[Foto blokje gemaakt door Teddy Chau.]