Partij Eerlijk. Een Utopie. Ik weet het. Als je een stempel wilt drukken in de politiek moet je er eigenlijk ver naast gaan zitten. Occupy had een gatenkazenverhaal. Hoe zou je vanaf de zijlijn toch raak kunnen schieten? Het is een grote vraag met een onbeantwoord verlangen. En het houdt mij bezig.

Het Kabinet is dan toch gevallen. Eigenlijk best een giller. Het zat eraan te komen, we hoopten er stiekem op, maar dat het dan uiteindelijk door een driftkikkertje, stampend met zijn voet op de grond, finaal de grond is in geboord, hadden we niet verwacht. Of toch wel?

Misschien is het eerste gevoel een maatschappelijk betrokken gevoel en stap je daardoor met hart en ziel en je hele zaligheid de politiek in. Zit je er eenmaal dein je mee op de hoge golven van de grootspraak en de macht en verzet je je pionnetje wanneer je een dobbelsteen gegooid hebt.
Toen het Kabinet gevallen was, vertelde meneer Buma, dacht hij ineens: ‘Ik heb geen pak!’ Hij belde zijn zoon en dirigeerde hem door de kledingkast om dan toch zo snel mogelijk een pak te regelen, want wij gewone burgers willen een betrouwbaar persoon die ons via de tv uitlegt dat het helaas zo gelopen is, en dan wel in pak!

En Wilders? Die heeft elke dag een andere kleur stropdas.