Een mevrouw zit schuin tegenover mij in de trein met enorme lange oranje gelakte nagels haar Blackberry te besturen. Althans, daar gaan een aantal pogingen aan vooraf. Ik heb al moeite om mijn Blackberry met normaal geknipte nagels te besturen, laat staan dat je nagels hebt van pak’m’beet drie centimeter.

Ze heeft net met een roze servetje haar handen én nagels schoongeveegd want ze at eerst een broodje met, zo te ruiken, kipkerry. Daar gaan flinke onderhoudswerkzaamheden in zitten; elke nagel moet apart schoongemaakt worden. Elke lange, kromme nagel. Bovenkant, onderkant en de randjes.

Ze slist met haar tong langs haar tanden om de overtollige etensresten te verwijderen en zoekt dan in haar grote gouden tas. Ze haalt er een pakje tandenstokers uit. Ik ga steeds geïnteresseerder naar voren leunen.

Het openmaken van dat pakje is al een zenuwslopende activiteit. Na veel pielen heeft ze het pakje open. Dan nog een tandenstoker eruit. Het is nog moeilijker dan ze voorheen bedacht had. Ik hoor wat gezucht en gesteun, nauwelijks hoorbaar, maar hoorbaar genoeg om als passagier en toeschouwer te gaan gniffelen. Ze klakt met haar tong, slist langs haar tanden en priegelt met een laatste poging een tandenstoker uit het pakje.

Het valt op de grond.