Het genante van een festival is dat je binnen kunt komen vallen any time you please. Dus ook als iemand al lang en breed begonnen is aan een poetisch geheel dat voor proza moet doorgaan of een debat waarbij veel gediscussieerd wordt over Japanse schrijvers die zonder enige structuur bladzijde aan bladzijde volkalken. Of bij een bekendmaking van een winnaar van een schrijfwedstrijd waarbij de presentatrice met felrode lipstick vraagt aan kandidaat een, twee en drie ‘of zij ambitie hebben schrijver te worden’ waarbij ik meteen heel hard door de zaal wil schreeuwen: SCHRIJVER WORDT JE NIET, DAT BEN JE!’ maar dat durf ik niet, tenzij ik enorm veel gedronken zou hebben.

Ik liep dus door een donkere gang naar een zaal waar iemand op een podium stond voor te dragen. Natuurlijk wilde ik niet zijn voordracht verstoren maar wilde ook graag snel zitten en genieten van alle vakmanschap aan schrijftalent. Ik had de keus om heel snel, voor degene die las, langs te rennen of mensen die al zaten, te storen zodat ze hun knieën moesten optrekken, tassen moesten vasthouden en voeten in de meeste rare posities moesten draaien om mij voorbij te laten. Ik koos optie twee.

‘Sorry. Sorry. Sorry.’

Mijn bewondering is groot voor mensen die lezingen geven, voordrachten houden en discussies voeren terwijl er in de zaal van alles gebeurt waar je geen invloed op hebt. Ik ben snel afgeleid en zou dus meteen opkijken als iemand zachtjes ‘sorry, sorry, sorry’ zou fluisteren terwijl ze langs opgetrokken knieën, vastgehouden tassen en weggemoffelde voeten moest. Ik zou vanuit mijn ooghoek mensen, die juist van de hoogste rij naar beneden liepen tijdens een lezing, voordracht of discussie, bijna willen aanspreken om te vragen of het niet zo goed was. Waarom lopen jullie weg, jullie weten helemaal niet wat er nog komt!

De jongeman las voor uit eigen werk vanaf een iPad. Steeds meer mensen lezen voor vanaf hun iPad of mobieltje, zoals bij de schrijfwedstrijd van 80 woorden waaraan ik ook had meegeschreven maar niet tot de uitverkorenen behoorde. Persoonlijk had de filosofiestudent van mij mogen winnen en zij las ook van een mobieltje.

Terwijl ik woorden hoorde voorbij dansen in een donkere zaal maar met het licht fel beschenen op zijn gelaat, waardoor ik helaas niet goed kon fotograferen, stelde ik me voor dat zijn iPad net even verkeerd in zijn handen gehouden werd en plotseling zou kletteren op de houten vloer. Dan kon je toch beter van een papiertje aflezen, dacht ik zo.