Mosterd waarbij het snot tot aan je hersenpan reikt en weer terug gaat en het je tot tranen toe geroerd een zakdoekje laat zoeken om het zweet van je voorhoofd te vegen.

In Amsterdam bij de Brakke Grond tijdens het VPRO Boekenfestival stond ik in een rij om koffie te bestellen. Het was al laat en ik had honger. Er kon nog wel een portie bitterballen bij. Ik kreeg een nummertje mee, nummer vijf-en-twintig, en ik nam plaats naast Wilfried de Jong die met zijn blote voeten in slangenleren instappers gestoken was en druk in gesprek was met een meneer in saai grijs kostuum.

Ik nam een slok van mijn koffie, bekeek de rij voor me en zag vrouwen met veel te hoge hakken voorbij wandelen. Nou ja, wandelen. Het leek meer op sjokken. Ik bedacht me dat ik het vreemd vond dat vrouwen zichzelf dit continu aandeden; omdat steltenlopers zo sexy en vrouwelijk staan jezelf erin hijsen maar er niet op kunnen lopen. Alsof mannen (of vrouwen) dit wel sexy en vrouwelijk zouden vinden.

Er kwam een dame vanachter de balie vandaan met frietbakjes met bitterballen maar ze liep naar buiten. Ik had nog een kwartier voordat Zomergasten begon. Ik had Margriet van der Linden al voorbij zien komen. Mijn mond was open gezakt. Wat was die vrouw groot! Margriet droeg ook een spijkerbroek zoals een drollenvanger eruit ziet. Ik vroeg me daarbij weer af of het nut er nu van was dat het lekker ruim zat tussen de benen of dat de stof juist zou schuren. Spijkerbroekenstof is niet altijd lekker dun.
De dame liep weer terug, pakte nog een portie bitterballen in een frietbakje en keek om zich heen. Ik hield mijn nummertje omhoog. ‘Eet smakelijk!’ riep ze en ik pakte er meteen een bitterbal uit.

Ik hou van mosterd. Mosterd is lekkerder dan mayonaise en nog lekkerder dan ketchup. Ik doopte dan ook mijn eerste bitterbal rijkelijk in het licht groengele goedje. Ik nam een hap en begon te kauwen. Ik kreeg het warm. Ik voelde een zweetaanval. Mijn tong deed iets met al zijn smaakzintuigen. Mijn ogen begonnen te branden en ik voelde dat er iets gebeurde binnenin mijn hoofd. Het trok zich een weg van neus naar bijholtes naar voorhoofdsholte, bleef venijnig lang daar hangen en baande zich weer een weg terug.

Ik moest denken aan een youtube filmpje van een man die blijkbaar zo nodig een stuk rode peper moest eten. Daarna ging ie half dood.