Het was prettig donker in het Indonesisch restaurant. Met gedempt licht zodat stelletjes elkaar wat dieper in de ogen konden kijken of je zag de display van je iPhone iets beter. Het was ook gezellig druk in het restaurant. Degene die meteen na het nemen van een hap een slok bier of fris nam was de sambal aan het wegspoelen.

Achter me zat een moeder met dochter. Ze droegen allebei een leren jasje, zo’n jasje waarvan je meteen weet: da’s een peperdure leren jas omdat het zo soepel leer is en mooi afgewerkt en netjes genaaid. Zo’n leren jasje die de dames aanhouden overal waar ze maar zijn omdat ze hun leren jasje niet schromen op te hangen of weg te leggen.

“Ik heb die vriendin dus echt al lang niet meer gezien en gesproken. Ik heb er ook helemaal geen zin in.” Moeder gooide een slok witte wijn achterover en ging verder:

“Ze is ook helemaal mijn type niet, als ik er zo over nadenk.”

Dochter gooide haar haren achterover en wapperde met haar lichtroze gelakte nagels.

“Ik had laatst van Marije iets gehoord hè? Maar ze zit zo vol jaloezie, ik trek dat gewoon niet. Ik heb ook tegen haar gezegd dat ik er niet tegen kan. Ze is zo niet relaxt chill!”

Moeder knikte bevestigend.

“Dit is trouwens heerlijk! Dit is lekkerder dan Chinees.”