Dan besluit je met kroost en hoogzwangere vrouw lekker van de (snoeihete) zon te genieten op het Zuiderstrand. Met drie kinderen en een vierde onderweg plof je neer in de eerste de beste strandstoel en denkt maar een ding: bier.
‘Papa, ik wil water.’
…
‘Papa! Ik wil water!’
…
‘Papaaaa! Ik.Wil.Waaaaaateeeeeer!’
…
Papa zet zijn biertje weg en sjokt met zoonlief, amper twee jaar, naar een pomp om een emmer met water te vullen en komt met emmer water weer terug en ploft naast hoogzwangere vrouw neer. Zoon van amper twee kiept zo de hele emmer over een net gebouwde zandkasteel van zusje. Zusje begint te krijsen. Zoon van amper twee staat met handen in de zij, net boven de rand van zijn brandweerzwembroek, en haalt uit:
‘Ik wil water!’
Ik kan deze tekst hierboven wel drie of vier keer herhalen. Gewoon copy paste en huppekeej droppen in deze blogpost. *fluit.*
enorm humoristisch vind ik dat.
het hele opvoeden zit ‘m erin dat voor kinderen alles het eind van de wereld is. en er alleen maar een nu is. en het heel normaal is om alles eruit te gooien, driftig en wel. fysiek of in woorden. terwijl jij als ouder weet dat dat allemaal wel enorm meevalt.
maar goeds, degenen die niet enorm om kinderen kunnen lachen moeten er echt ook nooit aan gaan beginnen.
@Marco: vermaak me kostelijk! maar als papa ook niet duidelijk is naar zijn zoon zal zoon blijven vragen, smeken, eisen dat papa weer water gaat halen. en als zoon telkens het water meteen opmaakt … ik kan wel doorgaan. ;-)
Ik neem aan dat “zielig” in dit geval met enige vorm van sarcasme mag worden gelezen? Vind het namelijk helemaal niet zielig. Kinderen zijn een keuze en ze opvoeden een onontkomelijke noodzaak! Al is het maar omdat er meer mensen in de omgeving zitten die last kunnen hebben van zo’n schreeuwende koter. En als dat niet gebeurt zijn vooral de omstanders zielig en uiteindelijk ook het kind. ;-)
je zal maar zo’n papa hebben, da’s pas zielig