Die ene regel vloeit niet helemaal lekker: ‘Ze zien dat de overheid sommige taken niet meer doet.’ Maar dit kleine stukje las ik, volgens mij vorige week, in een krant toen ik even een sapje dronk bij Crunch, een kleine lunchcafé in een creatieve straat in het Haagse.
De laatste tijd ontdek ik steeds meer Guerilla tuintjes, gebreide lantaarnpalen en Amsterdammertjes en worden er spontane buurtpicknicks georganiseerd. Ook groeien speelplekken, gemaakt door bewoners, uit de grond. En Poëzie aan de Waterkant bijvoorbeeld (zie banner rechtsonder) heeft de stoute schoenen aangetrokken om zelf te crowdfunden om toch hun festival door te laten gaan. Als middelen stoppen of geblokeerd raken gaat men zelf aan de slag. Als je een voordeel moet opnoemen van de huidige crisis waarin we nu zitten, dan is het dan men creatiever wordt en zelf actie onderneemt.
Ik las een artikel over de zorg, zorgverzekeringen en onderzoeksgeld. We leven nu met heel veel dilemma’s. Waar geef je wel geld aan uit en waar draai je een deksel op? Wat is relevant en wat niet en waar worden levens mee gered? Er worden altijd levens mee gered, daar zit ‘m dus nu de kneep. Tegenwoordig hoor ik steeds vaker dat de zorg in het buitenland wordt opgezocht omdat verzekeringen in Nederland moeilijk doen of er betere zorg bestaat in het buitenland. Soms zeggen artsen hier ook veel eerder stop en is die stop niet per definitie jouw stop. Verlenging van leven is nog altijd jouw keuze, lijkt mij.
Kunnen we niet gaan zorgcrowdfunden? Nee, niet zoals meer premie betalen, want niet iedereen vindt dat prettig en wil men bovendien zelf kunnen kiezen. Met een collectebus langs de deuren gaan werkt volgens mij niet meer. Wel youtube filmpjes en interviews met persoonlijke verhalen. We zijn volgens mij heus de beroersten niet om geld te geven zoals aan festivals en persoonlijke videoprojecten.
‘Live life like a pair of walking feet. The foot that is forward has no pride and the foot behind has no shame. Because they both know their situation will change!’ — Unknown.
Uit ontevredenheid kunnen twee dingen ontstaan. Of je laat je schouders zakken en zwelgt in het negatieve en vind dat niets veranderen zal en bovendien wil je eigenlijk niet mee met die verandering en dus raak je gefrusteerd en gaat schoppen. Of je ziet ineens mogelijkheden en stroopt je mouwen op om er toch wat van te maken. Desnoods met alleen de hulpmiddelen die er nu zijn. Het zogenaamde waar-een-wil-is-is-een-weg.
De kracht van sociale media speelt hierin ook een belangrijke rol. En dat maakt dat ik blijf ‘prediken’ dat internet en creativiteit zo ontzettend belangrijk zijn. Dat het niet gaat over Twittervolgers en Facebook likes kopen maar dat een bedrijf transparant bezig is en betrokken is bij de mensen met wie zij (samen)werken. Het gaat om begrip, gehoord worden en het gevoel hebben dat je samen wat bereikt. Wat het dan ook is. Dat kan een buurtproject zijn wat je uit de grond wil stampen, een plek mooier willen maken waarvoor je hulp nodig hebt of een zeepkist om je verhaal te doen omdat je vindt dat het belangrijk is om te delen.
Waar wil ik heen? Dat Do It Yourself, dat wordt nog wel wat, denk ik. F— de gevestigde orde!
3 reacties op “Ben jij het ook zo zat?”
inderdaad. zelf doen.
Zelf aan de slag gaan is altijd beter dan achteroverleunen en wachten tot……………………………………
Dat zorgcrowdfunden wat je noemt gebeurt al. Zo was er in mijn woonplaats Zwolle dit jaar veel te doen om de Stichting Maud voor leven (www.maudvoorleven.nl). Steeds meer particulieren en bedrijven/instellingen gingen acties organiseren om geld bijeen te krijgen. Helaas kwam het voor Maud te laat. De stichting blijft.