Van tevoren ben ik bang dat het niet goed genoeg is.

 

Elke keer als ik gevraagd wordt ergens (bij een bedrijf, instelling, zelfstandig ondernemers) te praten over bloggen maak ik een nieuwe presentatie. Altijd. Geen stokpaard; ik wil verbeteren, veranderen en waar nodig aanpassen. Bovendien is geen enkel bedrijf hetzelfde en wil ik me ook aanpassen aan het bedrijf en hun vraagstelling. En ik wil niet eindeloos herhalen. Dat vind ik saai. Oninteressant. Vervelend. Te makkelijk.

Ik maakte mijn presentatie gisteren. Daar had ik de hele dag voor uitgetrokken en ik had die tijd ook nodig. Echt waar, had je die tijd echt nodig? … Nee, da’s niet waar. Ik had de helft van die dag nodig. Ik weet namelijk donders goed waarover ik het wil hebben en in welke volgorde. Ik weet donders goed wat er zo belangrijk is aan bloggen en waarom het ook erg leuk is en effectief. Ik weet ook donders goed dat, als ik eenmaal op gang ben, enthousiast raak en met vuur kan praten. Maar waarom dan zo bijschaven? Waarom nog een keer bekijken en oefenen en wegleggen en toch weer erbij pakken? Perfectionisme?

Faalangst. En ik haat het.

Het zorgt ervoor dat ik denk dat ik het niet (goed) kan. Dat iemand anders het vast beter kan dan ik. Dat ik denk dat ik dingen vergeet, hakkel en stotter of niet op woorden kan komen of nog erger, dat ik een black out krijg.

Je eigen angsten belemmeren je als de …[vul maar in.]

‘Maar dat is dus wel zo.’ mijmerde een notaris die ik tijdens een borrel sprak nadat ik mijn presentatie had afgerond. ‘Als je zelf vindt dat je het kan, dat je het leuk vindt en dat je weet waarover je praat, dan straal je dat ook uit.’ Ik had net ervoor aan de groep jonge notarissen verteld dat eigenheid zo belangrijk is ook al blog je zakelijk en uit naam van het bedrijf waar je werkt.

Ik had dus mijn eigen enthousiaste, bijna prekerige, relaas aan mezelf kunnen vertellen. Gisterenmiddag. Toen ik me druk maakte en beren op de weg zag. Beren die er niet waren, alleen in mijn hoofd.

En ja, het ging zoals ik wilde. Ik was mezelf. Een professionele spreker zou onder de tafel gaan zitten. Ik hakkel weleens en kan soms niet op een bepaald woord komen. Ik wiebel een beetje heen en weer, ik gebruik makkelijke en simpele woorden en ben totaal niet standaard. En dus mezelf. En ik maak mijn punt. En daar zult u het mee moeten doen. (En dat werkt uiteindelijk altijd het beste. Na wat gestrooi met complimenten ging ik dik tevreden en met een fijn gevoel naar huis.)

[En dan morgen een blog over het gedoe met mijn ebook over bloggen. De titel die ik als verrassing voor me wilde houden tot de lancering blijkt ook de titel te zijn van een ander ebook over bloggen die eerder dan de mijne uitkomt terwijl er voor allebei ISBN nummers zijn aangevraagd. En de les die ik eruit leer. …]


Ontvang mijn blogposts per mail


Eén reactie op “Van tevoren ben ik bang dat het niet goed genoeg is.”

  1. Die onzekerheid houde je scherp, evenals het continu veranderen en dan ook hopelijk verbeteren van je presentaties, het is iedere keer weer nieuw, nieuwe mensen, nieuwe ideeën. Dus natuurlijk is het spannend en zal dat ook blijven. En pas op met je stem, dat je hem straks niet kwijt bent :)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten