Er zijn twee (Amerikaanse) schrijvers van wie ik al meerdere boeken gelezen heb, allen even mooi, ontroerend, intrigerend en vaak hartverscheurend, die ik ook volg. Niet letterlijk natuurlijk, alhoewel, er zijn twee manieren om iets ‘letterlijk’ te nemen.
“I have forced myself to begin writing when I’ve been utterly exhausted, when I’ve felt my soul as thin as a playing card…and somehow the activity of writing changes everything.” — Joyce Carol Oates.
Wally Lamb is de ene schrijver, Joyce Carol Oates is de andere schrijver. Het is mijn droom, mijn doel, mijn richting ooit zo te kunnen schrijven als zij. Als Oates, en ook Lamb, iets willen omschrijven omdat iemand vraagt om uitleg, weten zij allebei een sterke visuele schets te beschrijven van hoe iets zou zijn.
Als je de woorden visueel kan maken door een beeld te beschrijven, ben je in mijn opinie geslaagd in het schrijven zoals een acteur transformeert in de persoon die hij eigenlijk niet is maar wel is geworden.
Oates vertelt in het interview over ‘many rooms inside your house. Many rooms with sunlight. There’s one room, a room that’s a black hole. And you open that door and you’re sucked into that hole.’ Ze probeert uit te leggen hoe het voelt om iemand te verliezen en weer door te gaan met dagelijkse dingen terwijl je rouwt. ‘You didn’t know that room was in your house.’
Mooi toch?
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Een gedachte over “Als ik dan toch fan ben.”