“Met een tattoo zet je jezelf buiten spel, vindt Renée Braams.”
Lees hier waarom ik lak had aan het idee dat een persoon die onderneemt geen tatoeage zou moeten nemen omdat het haar geen werk zou kunnen opleveren.
‘Een tatoeage geeft aan mij de boodschap: ik heb lak aan alles en iedereen’
Het duurde lang, de weg naar de tatoeagewinkel. Met enorme zorgvuldigheid en nadenken zette ik een aantal jaren geleden dan eindelijk de tatoeage waar ik nooit, nooit spijt van zou krijgen. Het zou mijn kompas worden, mijn wegwijzer, mijn houvast, mijn gevoel van bestaan en zoveel meer dan wat ik hier beschrijf.
Geen ‘what the fuck‘ tatoeage, geen ‘doe mij die maar’. Misschien dacht ik er al tien jaar over na. Voor een soms impulsieve en ongeduldige tante was ik hier erg geduldig en zorgvuldig mee en wist ik ook pas na zoveel jaren wat ik wilde, hoe ik het wilde en waar ik het wilde. Weloverwogen, goed doordacht en met trots en volle overtuiging. [zie deze foto.]
Mijn tatoeage zegt niets, niets over mijn achtergrond, intelligentie, waarden en normen. Bovendien is het naar mijn mening totaal geen zelfverminking, zoals mevrouw Braams dit noemt. En eigenlijk geeft mevrouw Braams het zelf al aan, ze las eerst een interessante column van Henk van Straten, niet wetende dat hij tatoeages had. Ze vond zijn schrijven goed, knipte de columns zelfs uit en stopte ze in een knipselmap. Pas nadat ze erachter kwam, bij toeval, dat meneer van Straten tatoeages had tot in zijn hals (!) besloot zij zijn columns niet meer te lezen.
Zij had lak aan hoezeer zij, onbevooroordeeld, werk las van een columnist en weloverwogen de keus maakte dit werk opzij te leggen.
‘Ik ben bang dat de tweedeling tussen degenen die kunnen bereiken wat ze willen en degenen die afhaken, steeds groter wordt.’
Mevrouw Braams, er zijn heel veel mensen die lak hebben aan alles en iedereen. Ze zitten naast je in de trein, bus en tram, staan naast je in de file, zelfs de cassiere bij de Albert Heijn zou best eens lak aan van alles kunnen hebben terwijl zij geen enkele tatoeage op haar lichaam draagt. De tatoeage zegt namelijk niets over iemands intentie om contacten te leggen, mee te voelen en hard te werken. De tatoeage is wat u bang maakt. Waar bent u bang voor, mevrouw Braams?
Vijf jaar geleden besloot ik voor mezelf te beginnen. Dat is hard werken geblazen, mevrouw Braams. Ik denk zelfs dat ik soms ietsje harder werk om in mijn behoeften te voorzien dan iemand die een vaste baan heeft. Mijn pensioen, vakantiegeld en werkuren regel ik namelijk zelf. De opdrachtgevers kiezen mij uit op kwaliteiten, potentie en werkervaring en soms de gunfactor. En dat lukte zonder tatoeage, en vanaf 2011 zelfs met. Logisch ook, natuurlijk, want mijn opdrachtgevers oordelen niet op wat er eventueel op mijn arm staat.
Lees hier de reacties van andere mensen met een tatoeage.
3 reacties op “Pas op: ik onderneem. En heb ook een tatoeage!”
Ik vind het een beetje rare column van Braams, van wie ik volgens mij niet eerder iets heb gelezen. Zo’n uitspraak als “Wie echte tattoos laat maken, onderstreept toch hoe hij zijn eigen plan trekt: ik ben ik, en ik heb schijt aan iedereen die me niet pruimt zoals ik ben.” Dat vind ik nogal kort door de bocht. Ja, ik ken aso’s die veel tattoos op hun lijf hebben zitten en ik ken aso’s zonder tattoos. Het een heeft weinig te maken met het ander. Wat Braams vooral doet is haar eigen vooroordeel en kortzichtigheid blootleggen. Ik snap wel dat mensen die hun gezicht helemaal vol hebben laten tekenen, moeilijker bepaalde banen zullen krijgen. Zoals die foto die bij de column staat, die man zal denk ik niet zo snel aangenomen worden als kleuterleider.
@Michael: laatst was mijn oppaskind aan het stempelen op een vel papier en zocht een bepaalde stempel. Nadat hij de pijl gestempeld had zei hij: ‘kijk, net als van jou!’ daar kun je ook twee dingen over denken en vinden. ;-)
Leuk om via jou zo’n dwaze column van mevr. Braams te lezen. Ze heeft recht op haar mening, maar het blijft een beetje een dwaze mening. Hieronder mijn argumenten:
– ze schrijft dat tatoeages automutilatie zijn, maar komt er niet op dat het ook zelfverfraaiing zou kunnen zijn. Je weet wel, zoals mensen ook een eigen kapsel, make-up, kledij, look, … zoeken.
– ze vindt het logisch haar mening over iemands innerlijk aan te passen aan de hand van informatie over diens uiterlijk. (Ik vond iemands column geweldig, maar toen zag ik dat die persoon …. had, daarna las ik de column niet meer. Probeer daar eens ‘andere huidskleur’, nog zo’n uiterlijk kenmerk, in te vullen..)
– ze vraagt zich af waarom je niet voor plakplaatjes gaat als het enkel om schoonheid draait. Wel, ik denk dat hier wel een vergelijking te maken valt waarom ik een echt goed boek wil kopen en niet wil blijven uitlenen bij de bib, waarom ik kunst aan de muur wil en geen diaprojectie die ik kan veranderen, …
– ze gaat vanuit haar kader er van uit dat alle tatoeagedragers proleten zijn (niet haar bevolkingsklasse) die het hogere etablissement (wel haar bevolkingsklasse) willen shockeren. Verrassing. Tatoeages vindt je overal (maar zie je niet noodzakelijk), vanuit mijn beropen ken ik talrijke artsen (waaronder ik zelf), advocaten en diverse politie- en justitiemedewerkers met permanente plaatjes.
En nog belangrijker: ik wil je niet shockeren, integendeel, ik wil met mijn tatoeage bij jou absoluut niets bereiken. Mijn tatoeage is voor mij. Denken dat iemand iets doet omwille van jou is best een egocentrisch standpunt, mevrouw Braams.
Stel je voor, zeg, andere mensen die gewoon een ander leven leiden… als we dat nu eens zouden tolereren. ;)
PS: Mevrouw Ramaker, doe lekker voort met je werk, je blog en je leven. De glimpsjes die ik er van opvang fluisteren me in dat je best goed bezig bent. Succes!