Na het lezen van de column van Japke in de NRC over ‘parttime vrouwen, ik begrijp ze niet’ vond ik het achteraf vreemd om, via Twitter, vrouwen te vragen waarom ze wel of niet parttime werken en waarom. Wat wilde Japke nou echt onderzoeken? Haar column leek meer een sneer dan een uitleg. Het zorgde ervoor dat ik in verwarring nogmaals las. Er ontstond meteen een felle, naar mijn idee niet goed beargumenteerde discussie met de eindredactrice van Fab Magazine, notabene een blad dat ik regelmatig las. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om de geïndoctrineerde vrouw te verdedigen! ‘De vrouwen in Nederland zijn lui en afhankelijk!’ aldus de eindredactrice van Fab.
Ik ben een ondernemende vrouw, altijd zelfstandig geweest of ik nu een partner had of niet en ik werkte ooit in de kinderopvang. Naast blogtrainer ben ik ook nog gastouder, met veel liefde en plezier.
Ik zorg dus voor de kinderen van andere mannen en vrouwen die vaak fulltime werken. Een baan die ik tot voor kort als een gewone baan zag, maar toen ik me laatst bedacht dat een gemiddelde metselaar die stenen huizen bouwt meer uurloon overhoudt dan de gastouder die de verantwoordelijkheid neemt voor andermans kinderen, werd ik even teruggeworpen in mijn normen- en waardenstelsel.
‘En wat vraag jij per uur?’ vroeg laatst een moeder die opvang nodig had. ‘Oh, dat is best veel. Dan kijk ik of het buurmeisje wil.’ WTF!!
Japke d. Bouma: ‘Al die parttime vrouwen in Nederland, ik snap ze gewoon niet’
Jaren geleden werd een vriendin van mij zwanger. Ze hadden het er wel een beetje thuis over gehad, zelf werkte ze fulltime in de kinderopvang en hij was accountant, hoe ze de verzorging gingen verdelen van de toekomstige kleine. Nadat manlief gecheckt had op zijn werk bleek het niet handig om een dag (of wat) minder te gaan werken. Financiëel was dit niet voordeliger dan als vrouwlief een dag of twee minder zou werken.
Wat doe je dan, als bijna ouders?
Ik mag aannemen dat je, als je een ernstige kinderwens hebt, je er heel erg graag voor dat kleintje wil zijn. Een kind is geen huisdier, geen speelgoed en geen accessoire. ‘Kinderen zijn zo schattig!’ is een kreet die ik meteen onderuit wil halen. Ja, kinderen zijn ontzettend lief. Soms. En soms slapen ze ’s nachts niet door, willen ze hun grenzen verleggen en plak je ze op sommige momenten het liefst achter het behang en worden ze bovendien niet vanzelf zindelijk, slopen ze, als je niet uitkijkt, je bedrading, tekenen ze ook op je spierwitte muur en als je echt pech hebt je bank en krijgen ze driftbuien in de supermarkt. Er is niet voor niets een onderzoek geweest waaruit bleek dat geluk niet persé voortkwam doordat je het ouderschap omarmt. Opvoeden op een pedagogisch verantwoorde manier gaat niet vanzelf. Ik ben soms verbaasd dat menig ouder niet weet dat je bij een kind van twee geen Heimlichgreep doet (Wat?) als ie dreigt te stikken en wat krentenbaard is. Ouder zijn, is kei hard werken. Niet even, altijd. Altijd!
Ik kan me voorstellen dat vrouwen die gestudeerd hebben en jarenlang geïnvesteerd hebben in een eigen bedrijf, vakgebied of werkterrein niet zomaar alles aan de kant willen schuiven voor het ouderschap. Bovendien ben je niet alleen maar moeder maar ook nog ‘mens’. En ja, dat geldt ook voor mannen. En ja, mannen kunnen net zo goed opvoeden als vrouwen. Ze doen het vaak nét even ietsje anders, maar als je als vrouw even een stapje terug doet en de controle uit handen geeft, komt alles op z’n pootjes terecht. Wat ik meekreeg in de gesprekken tijdens mijn voorgaande werk in de kinderopvang was dat de vrouwen ook zelf dachten dat zij het beter konden. Er werd zelfs was, die de man netjes had opgevouwen, weer opnieuw opgevouwen en in de kast gelegd. Vrouwen weten het nu eenmaal, als puntje bij paaltje komt, altijd beter. Kijk maar naar die Jumbo reclame waar de man als een idiote loser genaaid wordt waar hij bij staat.
Snap ik parttime werkende vrouwen? Ja. Niet omdat ze ervoor kiezen hun werk te delen met ouderschap, waarvoor ik ze eigenlijk zelfs zeer complimenteer. Op menig borrel kijkt men je een beetje schaapachtig aan als je ‘fulltime moeder’ beweert te zijn. Kán toch niet in deze tijd! Ik neem mijn pet voor deze moekes af. No offense.
Ik snap de ellende van constant in een spagaat liggen. Mannen die worden gebeld op hun werk kunnen gewoon niet weg, moeders stikken in hun schuldgevoel en trekken zich uit de spagaat omhoog om hun kroost op te halen.
Er zijn te weinig kinderopvangcentra die helemaal aansluiten op de werktijden van ouders, er zijn te weinig kinderopvangcentra die in een bedrijf aanwezig zijn en er zijn in Nederland te weinig flexibele werktijden om werk en kinderen te combineren. Maar, werken we ook niet allemaal heel erg veel en komt er steeds meer werk bij? Moet een kind nou echt de hele dag naar school en dan ook nog naar de NSO en dan ook nog daar eten en dan televisie kijken en dan doodmoe naar bed?
De column in de NRC moest ik wel drie, vier keer lezen. Wat bedoelde ze nu eigenlijk? Ik zag de titel. Parttime vrouwen. Hahaha, grapjas! Dat is precies wat ik verkondigde in een verontwaardigde tweet.
‘Blijkbaar ben je een echte vrouw als je 100% werkt.’
Mannen verdienen nu eenmaal nog steeds meer voor hetzelfde werk dat zij doen als vrouwen. Zolang dat blijft bestaan hou je dit soort gesprekken thuis tussen twee toekomstige ouders die beiden willen blijven werken en willen zorgen. Je kunt niet een beetje werken maar je kunt dan ook niet een beetje zorgen. Ergens zul je iemand moeten hebben die de zorg overneemt want een kind verzorgt zichzelf nu eenmaal niet. En dan maak ik het cirkeltje met deze blogpost meteen rond:
Wees blij met die trouwe gastouder of oppas die voor een paar euro per uur op jouw grootste geschenk past. (WTF!!) Ze brengen je kinderen naar school, halen ze van de NSO en sjezen door weer en wind naar clubs en feestjes en zijn niet te beroerd om te koken, tijdens ziekte toch maar die ene zetpil in hun poepert te duwen omdat ie op het kinderdagverblijf uitgewerkt was en de leidster alsnog naar je belde dat je kind met koorts naar huis moest!
Sta even stil bij het feit dat er talloze gastouders en oppassers zijn die jouw oudertaak op zich nemen, met liefde en aandacht, en de eerste stapjes zien, losse tanden eruit halen en troosten omdat papa of mama ‘ietsje later’ thuis komt.
Wat ik ellendig vind aan deze hele toestand is dat vrouwen vrouwen afvallen. Er is geen goed en fout. De ene vrouw kiest ervoor om fulltime te blijven werken en wil haar ambities nastreven en de andere vrouw kiest ervoor om naast haar werk, dat zij leuk en belangrijk vindt, voor haar kinderen te zorgen.
Iedereen kiest zijn eigen geluk, werken is niet alles en als je op je sterfbed twijfelt of je het allemaal hebt goed gedaan, herinner jezelf er dan even aan of je toch iets meer had moeten werken of toch meer wilde genieten van je tijd met je dierbaren; bijvoorbeeld je kinderen.
En ja, natuurlijk, dat geldt óók voor mannen!
(Deze blogpost bevat 1224 woorden.)
14 reacties op “Een echte vrouw werkt fulltime.”
geweldig verwoord. Hier is de situatie zo dat we gelukkig niks nodig hebben, daar moeten de carrieres wel onder “lijden”.
Applaus! Wat een goed stuk.
@esther dank je!
@tjarko-rikkerink hoe bedoel je, niks nodig hebben?
Goed verhaal! Geen speld tussen te krijgen.
Als ik het stuk van Japke-d. goed interpreteer dan snapt ze niet dat ouders met kinderen hun baan voor de helft willen opgeven, of het nu om de man of vrouw gaat. Maar bij een vrouw vind ze het helemaal gek, omdat je zo zwak en niet geëmancipeerd overkomt.
“Ik vind daarom dat mensen die vrijwillig zo weinig willen werken, moeten worden uitgesloten van privileges.”, schrijft ze.
Maar wat nu als je gewoon voor je kinderen kiest? Een hele logische keuze, voor zowel man als vrouw lijkt mij. Wie wil er anders kinderen?
Het draait om 1 ding: prioriteit. Een woord dat slechts in enkelvoud bestaat, hoewel we tegenwoordig, lekker veilig, van prioriteiten spreken. En dan mijn vraag: wat krijgt prioriteit, die column of je kinderen?
Natuurlijk is het lastig om aan een carrière te werken en kinderen op te voelen. En ja, soms wil je beiden. Maar beiden lukt niet als je full-time blijft werken. Je kind komt dan echt iets te kort.
Het lijkt erop alsof Japke-d. een schuldgevoel wil afkopen. Waarom zou je anders mensen willen bestraffen die ervoor kiezen om hun kinderen voorop te stellen ten nadele van hun carrière?
De impact die kinderen op je leven heeft is gigantisch groot. De keuzes die je daarin maakt komen voort uit een sterk innerlijk gevoel. Weloverwogen, vastberaden en als het goed is: gevoed door een groot gevoel van liefde. Een carrière, hoewel belangrijk, en fijn, en een ego-boost, met liefde heeft het weinig van doen.
Mooi stuk Karin,
sowieso voor man of vrouw bijzonder dat carrière iets zou moeten zijn dat je aan jezelf of de wereld verschuldigd bent. In mijn optiek is het nastreven van wat jou gelukkig maakt het belangrijkst om te doen. Voor iedereen is dat iets anders, en het een sluit het ander niet uit. Ik merk dat balans hier het codewoord is. En dat ik uit één lach van mijn kinderen meer plezier kan krijgen dan uit een dag hard werken. Maar ook dat dat op andere dagen weer precies andersom kan zijn.
Het een sluit het ander niet uit; ik denk zelfs dat het een het ander nodig heeft en tegelijkertijd faciliteert.
Misschien niet helemaal on-topic deze reactie, als ik hem zo terug lees. Maar ach. Ik ben dan ook maar een parttimer ;)
Wij hebben het zo geregeld dat we ze wegbrengen, ophalen en nooit naar de bso, nso of wat er allemaal is hoeven te brengen. Daarvoor werken we wel een stuk minder., maar de mogelijkheid hebben we en maken bewust die keuze om er voor ze te zijn. Niet iedereen kan dat echter.
Het uitgangspunt deugt al niet: dat fulltime werken wordt neergezet als het best haalbare, als iets wat iedereen (man, vrouw, ouder, kinderloos) zou moeten nastreven. In plaats van “wat raar dat vrouwen parttime werken” zou ik zeggen: “wat spijtig dat veel mensen zich het financieel niet kunnen veroorloven parttime te werken, zodat ze meer tijd en energie zouden hebben voor andere, leuke dingen” (met als bonus dat er dan wellicht meer uren vrijkomen voor anderen, die nu noodgedwongen werkloos aan de kant staan).
Verder: ik werkte in het verleden vooral in bedrijfstakken waar relatief veel vrouwen actief zijn (toerisme, luchtvaart), en heb vastgesteld dat mannen en vrouwen anders tegen werk aankijken. Mannen zien werk toch boven alles als iets zakelijks, als een financiële noodzaak. Voor vrouwen is het sociale aspect van werk meer van belang, het draait vooral om de contacten. En blijkbaar hoef je niet acht uur per dag te werken om aan die sociale behoefte te voldoen.
Tot slot: veel bedrijven hebben door bezuinigingen fulltime banen omgezet in parttime contracten. Juist in werk wat relatief vaak door vrouwen gedaan wordt. Dus bestaat daar de keuze voor fulltime niet eens meer.
@Robert: mooie aanvulling! dank je!
Wat Robert zegt, ik was graag partime gaan werken toen de kinderen kwamen, en nu ook nog steeds zou ik niets liever willen dan minder uren aan werk besteden en meer aan zaken die er toe doen in mijn leven. Zal wel deels de leeftijd zijn, maar ook het feit dat er in mijn leven nog zoveel andere zaken zijn, waaronder mijn tekenwerkzaamheden die steeds meer vorm beginnen te krijgen en vooral veel kosten qua tijd en niets tot weinig opleveren helaas. Naast een aantal andere zaken waardoor ik voorlopig genoodzaakt ben om full time aan de slag te blijven of een andere beter betaalde baan te vinden waar ik wel partime aan de slag kan natuurlijk!
Mijn vrouw werkt fulltime en ik parttime en dat komt grotendeels omdat zij meer verdient dan ik. Maar omdat ik een man ben word ik er nooit op aangesproken dat ik ‘slechts’ van tien tot twee werk en verder voor onze twee zonen zorg. Omdat ik een man ben vinden veel mensen dat juist geweldig.
Er zou geen verschil moeten zijn en dat is het wel.
Je hebt helemaal gelijk! Vrouwen zouden elkaar niet moeten afvallen.
Kinderen zijn nu eenmaal prioriteit. Maar wie minder gaat werken moet wel vanuit beiden ouders komen. Niet vanzelfsprekend de moeder.
Wat veel vrouwen die parttime gaan werken of thuis gaan zitten misschien minder goed overzien is dat ze een hele grote opoffering doen. Er ontstaat een gat in hun carriere pad. Waardoor ze sowieso altijd minder inkomen blijven houden dan hun man en ook niet aan hun pensioenopbouw werken. Dus willen we dat salarisgat tussen mannen en vrouwen dichten dan moeten vrouwen aan de bak!
Er heerst bij veel vrouwen die hun baan opgeven het romantische beeld dat ze de rest van hun leven samen zullen zijn met de vader van hun kinderen. Helaas is dat lang niet altijd het geval. Als je dan in de tussentijd niet gewerkt hebt dan kom je in een lastige situatie terecht. Zeker in deze tijd. Met in het ergste geval de bijstand. Bedenk dat je dan ook nog moet zorgen voor de kinderen en dat je dan mag hopen dat je nog een klein beetje alimentatie (voor de kinderen) ontvangt.
Om die reden vind ik het dus best naïef als je als vrouw niet zorgt voor financiële onafhankelijkheid. Daarnaast heb je daarin ook een voorbeeldfunctie naar je kinderen. En als die zien dat mama altijd afhankelijk is van papa, dan vormt dat hun wereldbeeld.
Kortom, ik vind dat iedereen voor zichzelf moet kunnen zorgen. En dat iedereen ook minder moet kunnen werken voor de kinderen. Maar papa heeft daar absoluut ook een taak in, al is het maar om zijn vrouw te steunen in haar ontwikkeling. En dat gebeurt helaas nog best weinig.
Overigens las ik de column van Japke anders dan jullie hoor. Volgens mij moet je die helemaal niet zo serieus nemen. Ze houdt er van om te prikken. Schrijft met veel ironie. En het brengt de discussie op gang. Ik moest er wel om lachen. :-)
@birgitta-van-langeveld helemaal mee eens! je moet je sowieso niet afhankelijk opstellen vind ik. ongeacht welke situatie dan ook. en ik was in de war om haar artikel, overigens met Japke zelf over kunnen ‘praten’ via twitter. ik had namelijk ook het idee dat het provoceren was, of in ieder geval aanstippen en blootleggen. maar het woordje ‘parttime vrouwen’ vond ik daarom erg grappig. ;-)