Ik leed aan het bakfietssyndroom. Het bakfietssyndroom is een spontane afkeer hebben bij het zien van een bakfiets vastgezet aan een paal of boom. Oh, daar wonen dus bakfietskinderen met hun bakfietsouders. In eerste instantie kwamen ze tevoorschijn in hippe vinexwijken waar jonge ouders woonden met kleine kinderen. Kinderen die in de achtertuin stonden te schreeuwen dat hun vader een ‘Stommert!’ was. Nadat zo’n kind een paar keer had afgedwongen dat het echt met een vriendje ging spelen en vader hem maar moest brengen want hij had toch een bakfiets (!) en vader weer ‘Nee’ zei, riep zo’n kind ‘Stommert!’.

De bakfiets is een onding als je er zelf niet op rijdt. Het heeft iets truttigs en burgerlijks. Ik ben niet de enige, op een feestje zei iemand dat ze in haar wijk niet nog meer bakfietsen wilde zien. Het was een teken van het jonge-ouders-syndroom; dat nam een bepaalde sfeer met zich mee, zo zei ze, en gruwelde merkbaar.

Kinderen in de bakfiets laten hun plastic boterhamzakjes milieuonvriendelijk wapperen in de wind en laten dan los waardoor jij zo’n zakje tegen je gelaat krijgt en bijna een ongeluk veroorzaakt. Je ziet een bepaalde type ouder fietsen op een bakfiets. Ook zijn bakfietsouders best vrolijke zangers die met hun kroost alle liedjes van K3 tot en met Olifantje In Het Bos hardop meezingen en niets geven om de omgeving die liever heeft dat je je mond houdt. De bakfiets is best prijzig. Als je niet elektrisch fietst, fiets je je een breuk. De bakfiets is een soort verkapte verhuisbox waarin je van alles en nog wat kunt vervoeren naast je kind.

Gisterenmiddag, het was 33 graden in Delft, fietste ik met de elektrische bakfiets vier keer heen en weer om mijn oppaskind naar een vriendje te brengen en weer op te halen. Ik was kapot, ook al reed ik heel makkelijk als een malle langs alle puffende fietsers die onderweg een flesje water leegdronken. Maar er gebeurde iets met mijn bakfietssyndroom. Ik keek om me heen, naar het uitzicht van groen gras en blauwe lucht en de wapperende haren van mijn oppaskinderen en was compleet tevreden. En terwijl er een zweetdruppel langs mijn nek zo langs mijn rug in mijn t-shirt gleed reed ik een brug over, de hoek om naar hun huis. Ik was genezen.

(Foto via antwerpenize.be)

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.