Er ligt een verdorde bos witte rozen op een natte houten bank. De rozen vormden vorige week nog een vers boeket met mooie koppen en groene bladeren. Je ziet het er nu niet meer van af.
De bank staat in de tuin naast een verlaten huis. Alle gordijnen en luxaflex zitten dicht. Het huis ademt stil verdriet en eenzaamheid. Er is daar een jongeman doodgegaan.
Dat je onder de grond of in het vuur gaat maar de rouwbloemen blijven liggen in de tuin van achterblijvers. Dat die mooie witte rozen, die zo vol in bloei stonden en nu ineengekrompen en donkerbruin, breekbaar, alleen op die kale, natte houten bank liggen, zo symbool zouden staan voor wat er gebeurd is, maakt me even stil.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.