Afgelopen zaterdagavond zat ik aan tafel te borrelen en te eten met vrienden. ‘Waar ben je momenteel mee bezig?’ ‘Ik schrijf mijn boek.’ Ik haperde ervan. Het wordt als het goed is een boek, voor nu is het een verhaal. Het verhaal is eigenlijk af maar ik haper ook daar. Ik huiver, ik aarzel, ik wil eigenlijk niet dat iemand het al leest. Het was meer dan een jaar mijn cocon. Ik was mijn geheime laatjes aan het opruimen. Als ik het over een maand opstuur is het klaar. Alle kastdeuren en laden open. Geen verborgen lijnen, geen verhullingen. Niets. Mijn hoofdpersoon zal spreken, dat doet ze nu nog niet, en dat hou ik liever zo. Ik ken haar het beste, ik ken alle personages het beste. Al een jaar of vijf wonen ze in mijn hoofd.
Er zijn maar twee personen die mijn verhaal ongeveer kennen. Twee redacteuren van een uitgever. Verder helemaal niemand. Mijn woorden zijn zorgvuldig gekozen en dat is de reden dat ik soms met pijn in mijn buik zinnen afrond en denk: Straks leest niet alleen de redacteur mijn verhaal, maar ook mijn vriend en als het goed is iedereen. Ik heb me nog nooit zo kwetsbaar gevoeld. Dus laat mij maar even. Ik ben vandaag een sentimentele.
Vandaag buiten ondanks de miezer.
Toch weer naar binnen want dat was toch fijner.
3 reacties op “Laat mij maar even.”
Wat een spannende tijd Karin. Dat kaarsje is een goed idee. Steek er maar regelmatig ééntje voor jezelf aan! Succes met de laatste loodjes.
Mijn phot komt uit de bibliotheek, https://alicehuiberts.wordpress.com/2017/02/28/hier-ben-ik/
Ik heb vandaag een piraat gefotografeerd.
http://bmh.academy/2017/02/28/foto-op-dinsdag-carnaval-in-breedeweg/
Succes met je boek!
@Joop en @Alice: dank jullie wel!