Er viel iets met gekletter op de grond. Ik keek op van mijn uitzicht door een smerig raam en zag dat een meisje zichtbaar onbewogen en tergend traag naar voren leunde om iets van de grond te pakken. Haar smartphone. Het deed haar niets. Ze poetste het niet eens af. Ze ging gewoon weer verder waar ze gebleven was.
Ik kon me nog herinneren dat ik voor het eerst mijn telefoon per ongeluk liet vallen. Ik schoot in een acute stress. Gelukkig viel ie op een dik vloerkleed. Niets aan de hand. Maar toch, het had anders kunnen aflopen. En ja, wat deed je dan, zonder mobiel?
Vorige week bracht ik mijn acht jaar oude retro witte MacBook naar de Leapp. (Nee, dit is geen reclame blog.) ‘Wat is het probleem?’ vroeg een jonge gast achter de balie in een groen shirt. Ik vertelde dat ik rustig naar het toilet kon, koffie kon zetten en mijn nagels kon lakken voordat ik iets kon doen op dat ding. Maar het idee om zo’n lelijke nieuwe grijze laptop aan te schaffen baarde me zorgen. Hij ging in overleg. ‘Je maakt geen gebruik van videobewerking?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Alleen tekstbewerking.’ Hij maakte een mondelinge offerte op. Nieuwe harde schijf en wat extra geheugen. Ik leverde mijn laptop in. Gelukkig had ik dat weekend een boel offline bezigheden, etentjes en dergelijke, ik miste mijn laptop niet.
Maar vier dagen later na een zolder uitgemest, oud papier verzameld en weggegooid, ramen gezeemd, tussendoor gewerkt en Pauw en Jinek gekeken op tv, werd ik het toch wel beu. Ik kon niet vooruit. Ik kon wel wat op mijn smartphone, maar sommige zaken waren beter te regelen op een laptop. Om niet te spreken van het feit dat mijn schrijven stil lag. Na vier dagen haalde ik mijn laptop op. Wat ging dat ding opeens weer snel! Ik was er blij mee.
In de trein terug van mijn werk naar huis kletterde voor de tweede keer een smartphone op de grond. Het meisje keek met verveeld gezicht naar mij, toen naar haar telefoon en leunde weer tergend traag voorover om het ding op te rapen. Ik durfde te zweren dat er al veel barsten in het scherm zaten. Misschien was ie nog niet eens heel oud. …
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ik vraag me dan toch af of ze de telefoon zelf betaald hebben… dan ben je meestal zuiniger op je spullen dan wanneer je ze gekregen hebt. (Of is dat van ‘vroeger’?)
Geen reclameverhaal, wel goed om te lezen dat zo’n zogenaamde old school laptop toch weer sneller gemaakt kan worden. Ik heb ook goede ervaringen me Leapp. Werk hier in Portugal op een refurbished Mac. Hebben ze goed gedaan die gasten. En dat dat meisje in de trein. Ik proef iets van levensmoe en er genoeg van hebben. Want jeetje, voor de meesten is de telefoon toch het verlengstuk van wie ze zijn. En misschien was het wel DE mogelijkheid tot verandering. Als het ding stuk is, kun je alles gewoon loslaten. ;-)
@Liesbeth: ik denk dat het iets is met verlengstuk. het kan blijkbaar ook weer door een nieuwe verlengd worden. is mijn verdenking.