Gisterenavond, toen de theatershow bezig was van Spinvis; trein, vuur, dageraad en er mooi gezongen werd, dacht ik aan een happende goudvis. Zo’n heldere oranje goudvis op het droge. Hij snakte naar adem. Hij was in het water geweest en er was niets aan de hand geweest maar toen moest hij op het droge gesprongen zijn of neergegooid en was ineens alles anders.
Hij hapte adem omdat hij wilde leven. Er was ineens niets anders meer dan dat. Hij moet gehoopt hebben op hulp maar het leek er sterk op dat die hulp niet ging komen. Het was de grauwe werkelijkheid die opeens stellig vaststond.

Toen ik thuiskwam bekeek ik nog heel even Facebook. Soms moet je s’avonds laat geen Facebook meer bekijken want je leest opmerkingen, suggesties en stomme video’s waar je niets mee kan, zeker als je het beeld bij je draagt van een happende goudvis op het droge. Maar ik keek dus op Facebook en zag een opmerking waar ik een beetje van schrok. En ik moest denken aan die happende goudvis. Die goudvis die hulpeloos lag te overleven op het droge. Verder niets. Hij dacht nergens anders aan.

Net als die kleine kinderen die buiten speelden en ineens op het droge zand lagen te happen naar adem. Daar moeten we soms wel naar kijken ook al is het beeld te gruwelijk. Dat nieuws moet worden getoond omdat de wereld verder reikt dan de nieuwste bank, auto of net geplande zomervakantie.