Heel soms zou ik met je willen ruilen. Jij begint elk moment met nu, op dit moment. Alles ervoor lijkt niet opgeslagen of vergeten waardoor de traan die je liet omdat je pijn had of ongemak voelde weer opdroogt, alsof hij ervoor niet heeft bestaan. En dus was ervoor iets onbestaanbaar en wat er komen gaat irrelevant.

Wij, grote mensen, willen zo volwassen doen maar we bakken er maar weinig van. Alle opgeslagen herinneringen maken ons weemoedig en angstig want we denken meer aan narigheid dan aan het mooie. Wij weten namelijk wat er voorheen gebeurd was, dat die ene prik zo pijn deed, we bang waren voor een operatie, we die ene kamer niet prettig vonden en dat we die momenten opslaan als een zin in een dagboek.

Dit moment. Het moment waarin alles stil staat en de belangrijkste mensen ertoe doen. Dat is het. Niets meer dan dat.

En jij zit weer parmantig in je bed om je heen te kijken en is alles wat ervoor was alweer kwijt. We maken ons zorgen maar we zijn te weinig bezig met wat er nu bestaat. We gaan naar cursussen om te leren hoe je moet ademhalen, kunt luisteren naar je hart en we leren dat het kopje koffie dat we in onze handen houden en uit drinken dit moment is. Precies dat moment dat we de koffie te heet drinken en weer moeten wachten totdat ie afgekoeld is en onze gedachten weer afdwalen.

We dwalen met onze gedachten af naar nare sprookjes die altijd erger zijn dan onze verzinsels of we bakenen onze gedachten af om niet te erg overdonderd te worden als het eenmaal zover is. Ondertussen is er voor jou niets dan een knuffel, een lach en wat er is. Dit moment. Het moment waarin alles stil staat en de belangrijkste mensen ertoe doen. Dat is het. Niets meer dan dat.

In English here.