‘Toen stond ik dus voor die draaideur, ging ie niet open!’ Ik hoor flarden van een gesprek. De persoon vertelt een verhaal aan mij. Ik hoor het nauwelijks. Het interesseert me ook niet. Mijn hoofd maakt alles dat vol zit nog voller. Het zijn propjes watten die allemaal tegelijk in een doorzichtige pot geduwd worden. Ik raak vol. Er kan geen verhaal, anekdote, mop, vraag, opmerking of ellende van een ander bij. Ik zie haar lippen bewegen. De onderkant en bovenkant gaan van elkaar af en komen weer samen. Dit alles zonder geluid. En als ik met mijn ogen knipper lijkt het zelfs gesproken in slow motion. Nog steeds zonder geluid. Ik draai mijn hoofd weg en kijk uit het raam.

Ik verblijf in mijn eigen omhulsel. Er kan geen emotie bij. Het is een onzichtbare tent met doorzichtige lakens. Ik zit in het midden, de rest zit er buiten. Blijf maar daar. Vertel je verhaal maar aan iemand anders. Bel me maar als je echt wilt weten hoe het gaat. Ik heb geen energie om naar je grappige of ellendige teksten te luisteren. Begrijp je het niet? Mijn hoofd zit vol, mijn hart is gekrompen en het is aan mij om vol te houden.