Er schoot me een beeld voorbij van een vergiet. Soms leek mijn hoofd een vergiet. Alles wat aan theorie erin gelegd werd droop er als vocht weer onderuit. Vaak wist ik het wel maar geloofde ik dat het weg was. Er zat soms een streep door mijn denken.

Leren zat meer in mijn vingers (doen) en kijken dan aanstampen in het hoofd. Alsof je andijvie gekookt had en het in een vergiet propte en liet uitlekken. Ik zag het laatst ook bij een kind. Het is er wel maar het leert niet zoals anderen. Ergens had ik beelden en fantasie nodig om het te snappen. Alles wat abstract was had geen vulling, geen vastigheid, geen vorm. Vooral vroeger was leren daardoor misschien wel lastig omdat ik wel wilde, het ook wel kon maar de uitleg niet begreep. En de uitleg bleef altijd hetzelfde en het klassikale gesprek ook. Maar met hard werken, doorzetten, zelf proberen andere oplossingen te vinden kwam ik er toch. Vooral het zelf doen werd voor mij cruciaal. Ik ben vooral een autodidact. Het moment dat ik besefte dat er meerdere wegen naar Rome waren was voor mij een cruciaal gevoel. De pushers die riepen dat er te weinig tijd was zette ik aan de kant. Welke tijd? De leerkrachten die hun twijfels uitten liet ik achter in verbazing.

Ik heb me opgegeven voor een opleiding. Ook een hersenpan groeit. Het is groeivoer. Ik geef het groeivoer! Ik word er zowaar enthousiast van!