Er vloog een bestelbusje de hoek om. Hij maakte een scherpe bocht en leek amper te remmen terwijl hij met zijn rechter voorwiel over de stoep reed waar ik stond met een andere dame. We sprongen beiden net op tijd weg en stonden allebei met onze rug tegen de dikke muur naar adem te happen. ‘Welkom in Amsterdam.’ zei de dame. Ze was not amused. Ik ook niet. Ik had net het verkeerde straatje uitgekozen om naar mijn opdrachtgever te gaan. Ik moest via de brug weer naar de overkant, wat al snel minuten extra duurde. Ik zou net op tijd aanbellen bij het app bedrijf.

Even ervoor stapte ik uit de trein en wachtte eindeloos totdat ik de roltrap kon nemen. Ik kon geen trolleys meer zien. De gehele roltrap stond er vol mee. Buiten was er naast frisse lucht ook zoete wietlucht. Daar krijg ik instant hoofdpijn van. Terwijl ik richting Dam liep werd me duidelijk dat ik me even wilde opfrissen voordat ik verder liep dus wandelde ik de Bijenkorf binnen. Het vage licht, de dure, glimmende tassen, de meisjes met keurig gekamde haren en vuurrode lipstick keken wezenloos voor zich uit. Alsof ze wachtten op de cue om te gaan lunchen. Ik gooide water in mijn gezicht. Koud. En toen weer de drukte in op weg naar de Herengracht.

Is het zoveel drukker geworden of ben ik de drukte niet meer gewend ook al woon ik al meer dan acht jaar in een grote, drukke stad?