Het is de wind op je wangen.

Jij beleeft deze week je eerste vakantie. Hoewel men misschien zal denken of hardop zal zeggen dat jij dat helemaal niet zal beseffen, denk ik er anders over. Mijn perceptie van kinderen en baby’s is dat ze veel meer aanschouwen, opnemen en verwerken dan wij volwassenen denken. Het is ergens zelfs een beetje arrogant om te denken dat jij er niet veel van zal meekrijgen.

 

Gisterenmiddag was ik ook even op het strand. De wind door mijn haren voelen en de warmte van de zon op mijn armen voelen. Al was het maar even.

Gisterenavond kreeg ik een berichtje met een foto. Je zat in de buggy met je vest aan met op de achtergrond een hele brede uitgestrekte zandvlakte en de zee. Je ogen straalden. Je was intens aan het genieten. Je hebt bijna een half jaar in een ziekenhuis gelegen op de ‘strand afdeling’ en nu was je er echt. Alle zintuigen stonden open. De wind aaide door je mooie haren, streelde zachtjes je wangen. Je hoorde de zee ruisen en er kwam ook nog een ruiter te paard voorbij die je helemaal nakeek. Je was er zwaar van onder de indruk, vertelde je mama.

En weer bestaat er verder niets. Het is de wind op je wangen, de eindeloze wateroppervlakte, het ruisen van de golven en alle kleuren die het laat zien. Alles open.  Er is niets meer belangrijk dan dat. Je was gisteren voor het eerst echt op het strand. En ik kom deze week naar je verhalen luisteren, want die heb je vast en zeker te vertellen.


Ontvang mijn blogposts per mail


7 reacties op “Het is de wind op je wangen.”

  1. @Alice: ik woon ook op 15 minuten fietsen van het strand. Het is een cadeautje!
    @Liesbeth: ik ga de verhalen donderdag halen en neem ze ‘s avonds weer mee. :-)

  2. Dag Karin,
    misschien is het een idee om voor jouw neefje een soort dagboek te maken. Dan kan hij daar later in lezen wat hij allemaal heeft gedaan toen hij nog klein was.
    Heb ik ook gedaan voor mijn oppaskindje: als ze weer eens bij ons was, schreef ik een stukje over de ‘avonturen’ die we samen beleefden, met foto’s ter illustratie. En daar liet ik een fotoboek van maken.
    Haar moeder was daar ook heel blij mee.

  3. @Joop: de ziekenhuisschriftjes staan vol. (helaas.) maar ik kies er juist voor om het via mijn blog te registreren. ;-)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten