Jij beleeft deze week je eerste vakantie. Hoewel men misschien zal denken of hardop zal zeggen dat jij dat helemaal niet zal beseffen, denk ik er anders over. Mijn perceptie van kinderen en baby’s is dat ze veel meer aanschouwen, opnemen en verwerken dan wij volwassenen denken. Het is ergens zelfs een beetje arrogant om te denken dat jij er niet veel van zal meekrijgen.
Gisterenavond kreeg ik een berichtje met een foto. Je zat in de buggy met je vest aan met op de achtergrond een hele brede uitgestrekte zandvlakte en de zee. Je ogen straalden. Je was intens aan het genieten. Je hebt bijna een half jaar in een ziekenhuis gelegen op de ‘strand afdeling’ en nu was je er echt. Alle zintuigen stonden open. De wind aaide door je mooie haren, streelde zachtjes je wangen. Je hoorde de zee ruisen en er kwam ook nog een ruiter te paard voorbij die je helemaal nakeek. Je was er zwaar van onder de indruk, vertelde je mama.
En weer bestaat er verder niets. Het is de wind op je wangen, de eindeloze wateroppervlakte, het ruisen van de golven en alle kleuren die het laat zien. Alles open. Er is niets meer belangrijk dan dat. Je was gisteren voor het eerst echt op het strand. En ik kom deze week naar je verhalen luisteren, want die heb je vast en zeker te vertellen.
De streling is voelbaar in ieder woord en hoe klein een kind ook is, hij of zij voelt het allemaal. Ben benieuwd naar zijn “verhalen”. Ik deel mijn #PHOT hier die eigenlijk ook over kinderen gaat. http://wp.me/p4J5bn-ss
Mooi Karin…. Het strand is altijd een prachtige plek, voor groot en voor klein. Ik prijs me gelukkig dat ik zo dicht bij (op fietsafstand) de kust woon. Mijn #phot gaat over een meisje (haar folderwijk en onze brievenbus).
https://alicehuiberts.wordpress.com/2017/05/30/geen-ja-en-geen-nee/
@Alice: ik woon ook op 15 minuten fietsen van het strand. Het is een cadeautje!
@Liesbeth: ik ga de verhalen donderdag halen en neem ze ‘s avonds weer mee. :-)
Heel mooi beschreven Karin! En inderdaad er gaat zoveel in hem om, het is aan ons om dat weer te willen zien en ‘lezen’.
Soms zit mijn hoofd zo vol dat er maar moeilijk iets uit komt… https://sytskeroskam.wordpress.com/2017/05/30/vogels-vliegen-en-fluiten/
Dag Karin,
misschien is het een idee om voor jouw neefje een soort dagboek te maken. Dan kan hij daar later in lezen wat hij allemaal heeft gedaan toen hij nog klein was.
Heb ik ook gedaan voor mijn oppaskindje: als ze weer eens bij ons was, schreef ik een stukje over de ‘avonturen’ die we samen beleefden, met foto’s ter illustratie. En daar liet ik een fotoboek van maken.
Haar moeder was daar ook heel blij mee.
@Joop: de ziekenhuisschriftjes staan vol. (helaas.) maar ik kies er juist voor om het via mijn blog te registreren. ;-)
Die kan hij later ook gaan lezen. :-)