De trein bevond zich opeens op een ander spoor en kwam een beetje abrupt tot stilstand. Een krakerige stem kwam door de intercom en meldde iets van ‘trein rijdt niet verder. Helaas. Machinist bespuugd.’ Wij keken elkaar met gefronste wenkbrauwen aan. Of opgetrokken. Er stond een opgetut meisje voor me die niet anders kon dan permanent verontwaardigd kijken. Ik was gefascineerd door de glitters op haar oogleden en het nieuws dat me net ter ore kwam. Wat was dat smerig zeg, dat je door een vreemde bespuugd werd. Ja, ook door een bekende natuurlijk.
Wat bezielt iemand om te gaan spugen. Onmacht? Wraak? Of gewoon kwaadheid? Je durft niet te slaan maar dan spugen we maar. Het was een vreemde gewaarwording. De mensen die uitstapten dachten waarschijnlijk hetzelfde. Ik moest later nog denken aan die machinist toen ik thuis was. Het heeft iets onwaardig als iemand je bespuugt.
3 reacties op “En toen werd er gespuugd.”
Bespuugd worden vind ik zo minderwaardig. Dat vind ik al op straat. Dat er kleine spuugjes op straat liggen vind ik al niet van hier.
“Leuk” is niet het beste woord om je verhaal te waarderen. Want jakkes … bespuugd worden. Hadden we niet ooit een voetballer die een ander bespuugde in een wedstrijd? Iets met Frank Rijkaard of zo? En de bespuugde was een Duitser? Onmacht? Ik denk het. Dat krijg je ervan als je niet weet waar je oordelen op zijn gebaseerd.
@Liesbeth: het is best vernederend om iemand te bespugen. …