Heb je daar helemaal geen spijt van gehad?

‘Wat een mooie tatoeage heb jij.’ Iemand sprak me aan.
Ik keek er weer naar, alsof ik de permanente tekening voor het eerst zag. Ja, hij was inderdaad mooi.
‘Heb je daar helemaal geen spijt van gehad?’
Ik schudde mijn hoofd. Nee, totaal niet zelfs. Maar ik had er dan ook heel erg lang over nagedacht. Een beetje bijzonder was dat wel want ik kan vrij impulsief beslissingen nemen. Zo dacht ik erg lang na over het ontwerp en over de plek. Een onomkeerbaar ding als een tatoeage moet wel helemaal naar je zin zijn want het gaat er echt niet meer vanaf.

‘Het lijkt me helemaal niks.’ zei ze met dun getrokken lip. Ik haalde mijn schouders op.
‘Het doet helemaal geen pijn. Sommige mensen hebben pijn maar ik had nergens last van. Het was een schrapend gevoel maar pijnlijk vond ik het niet.’
‘Nee, dat bedoel ik niet.’ zei ze terwijl ze haar hoofd schudde.
‘Ik heb te vaak spijt van dingen. Of ik denk dat ik er spijt van ga krijgen. Het is een soort angst. Wat als ik dit besluit te doen. Wat zal er dan veranderen? Kan ik dat allemaal wel aan? Of, als ik een tatoeage zou laten zetten, zou ik dan echt de mooiste laten zetten? Zou ik dat over tien jaar nog denken? Ik had het zelfs bij mijn zwangerschappen. Op de helft van mijn eerste zwangerschap zei ik op een avond tegen mijn man: ‘Doen we hier echt wel goed aan?’ Hij zei, logisch natuurlijk, ‘Daar ben je nu wel laat mee.’

Spijt.

Ik heb zelden spijt van beslissingen. Als je lang twijfelt moet je het niet doen, denk ik altijd maar. Hoewel ik me afvraag of er verschil zit in de twijfel en het nadenken.
Onbezonnen iets gaan doen zonder na te denken over de consequenties of korte termijn denken en niet op de hoogte zijn van wat er op je af zal komen of onvoldoende kennis opdoen vind ik onverantwoord. Impulsief iets besluiten is prima als het om niet zulke echte levenskwesties gaat, zolang je gevoel maar zegt dat het goed is. Egocentrisch iets besluiten… tja, daar komt altijd narigheid van.

Spijt.

Ze loopt weer weg, die vrouw met al haar spijt. Ze had gelukkig geen spijt van haar kinderen, ook niet dat ze géén tatoeage had laten zetten en ze was ook gelukkig met haar man. Ze dacht misschien dat ze spijt van dingen zou hebben maar ze vergat dat ze tijdens het leven van haar leven al belangrijke besluiten genomen had. Ik liep weer verder, keek weer even naar mijn tatoeage. Spijt was zo’n onnodig gevoel. Het was altijd achteraf. Je kon er niets meer aan doen. Met de wijsheid die je nu had kon je er nu van leren. Ik glimlachte. Die pijl wees me altijd de weg. Recht vooruit.