Hij zat naast me.
Hij droeg een geel met groene sjaal over zijn spijkerjack met een geel shirt.
Naar mijn idee was hij fan van Ado.
Zijn linkervoet tikte snel en hard op de vloer. Het verraadde een liefde voor hardcore muziek. Door zijn oordopjes heen kon ik de bonkende geluiden horen, net nu ik het allerliefst helemaal niets wilde horen.
Ik wreef even in mijn ogen om de scène erna weer in me op te nemen.
Naast hem zat een man met overgewicht.
Zijn zwarte zijden overhemd zat strak om zijn bovenlijf.
Tussen de kieren van zijn overhemd bij de knoopjes, die verrassend genoeg dicht bleven zitten, zag je oude witte huid. Zijn dikke bovenbeen schuurde tegen de nerveuze hardcoreman aan.
De hardcoreman ging verzitten maar wreef zijn dunne, knokige knie tegen de mijne. Ik schoof mijn benen opzij.
Iedereen zat in mijn aura die dag.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Een aura wil wat. Dat is precies wat ik bedoel met mijn kogelvrije vest. Een onbewuste tussenoplossing.
http://wp.me/p4J5bn-sM
@Liesbeth: ik noem dat aura omdat het steeds mensen betreft. Ik kan beter tegen het stadse; de omgeving etc dan de vele mensen. :-)
Alleen een foto dit keer, Vrouwenmantel……verhaal volgt over een maand ofzo
https://www.karinblogt.nl/phot-vrouwenmantel/
Geen aura in mijn #phot, wel een zone
https://alicehuiberts.wordpress.com/2017/06/27/slowmotion/
‘Delight in the thing seen’, woorden en kunst in mijn blogpost. http://karinverheij.nl/blog/index.php/2017/06/28/delight-in-the-thing-seen/