‘Kijk! Een libel!’ Hij zigzagde en deinde over de grote grassprieten en leek een plekje te zoeken in wat minder hoog gras. ‘Hij is niet blauw maar bruin!‘ riep ik. Hij leek wel goud.
Ik zag de vleugels vliegensvlug heen en weer gaan. Even was er niets buiten. Het was stil. Geen geblaf van honden, geen bal die ketste op de grond, geen ratelende step. Geen korte gesprekken over voetbal, etenstijd, morgen. Net toen ik dacht: ik moet dit even vastleggen, vloog hij weer weg. Hij vloog hoog boven onze hoofden als een helikopter over de huizen.
En het hoefde niet vastgelegd. Je legt de meeste beelden vast in je hoofd, je hart of je dromen. Of op papier.
Geef een reactie