Het is ’s morgens vroeg. De stad is uitgestorven. Sommige winkeliers stallen hun spullen voor de deur van hun winkel en er is langzame beweging. Er loopt iemand buiten zijn hond uit te laten. Maar verder is het stil. Verlaten. Ik vind zulke rustige ochtenden, als alles nog ontwaken moet, fijn.

De kerk slaat half negen. Er klinkt een luide bel. Delft is net uit de veren maar moet nog opstarten. Ik ook.

Ik loop langs vertrouwde gebouwen die ik de afgelopen drie weken niet meer gezien heb. Vandaag weer een soort eerste werkdag. Een hele dag. Er zouden vast wel verhalen te vertellen zijn op de plek waarheen ik onderweg ben. Als ik langs de straat loop waar ik de hoek om moet zie ik iets op een ietwat viezig raam van een verlaten gebouw. Ik bedacht me ervoor dat ik weinig tijd zou hebben om een verhaal te schrijven vandaag. Nu niet meer.