Het is ergens een beetje vreemd om te lopen op andere mensen. Ze liggen in graven in oude kerken met enorme stenen op hun buiken en hun namen zijn bijna niet leesbaar meer. Telkens als ik in een kerk rondloop en de rust voel, de glas in lood ramen bewonder en de preekstoelen zie voel ik aan de zolen van mijn schoenen dat ik op graven loop en stilsta. Ik sta op namen, mensen die lang geleden hier gewoon zelf rondliepen. Ze zaten op houten banken en moesten naar de biecht. Ze keuvelden zachtjes na de dienst met elkaar.
Ik sta bij de grafkelder van Elisabet De Harduyn. Ik weet niet waarom ik daar daar sta en blijf staren. Ik had ook kunnen kijken, langer dan normaal, bij het graf van Hugo De Groot, zelfs het praalgraf van de zeevaarder Piet Hein.
Ze ligt alleen. Ik vraag me af wie haar man was. Er liggen hier meer graven, maar meestal liggen ze samen.
En in plaats van een rustplaats is er een grafkelder. Het voelt enorm groot en daardoor koud. Dat is natuurlijk onzin, als je dood bent voel je geen kou. Toch vind ik het geen prettig gevoel. Ze ligt helemaal alleen, of er is vergeten de letters van de naam van haar man erbij te slaan. Was zij familie van de dichter die in de Gouden Eeuw schreef? Haar naam werd echter in die periode vaker anders geschreven. Harduine. Harduinus. Maar op haar graf staat het toch nog steeds helder en duidelijk.
Ben blij dat jij dat opschrijft. Iedere kerk betreedt ik altijd met zorg om maar niet op graven te stappen, maar je kunt gewoon niet om die graven heen. Het zijn per slot ook herinneringen. En hier dan de mijne http://wp.me/p4J5bn-tm.
Soms is over graven lopen onvermijdelijk, in een kerk, op een begraafplaats liggen stenen naadloos rij aan rij. En toch…. als ik eroverheen loop denk ik vooral mensen, en waar en wanneer ze leefden, niet aan de botjes waar ik dan bovenop sta.
Elisabet zal trouwens wel uit een familie met aanzien komen, dat ze in de kerk en tussen de vele Delftse bekendheden begraven ligt.
@Sytske ja alleen de rijken liggen daar. Het fascineert me dat haar graf eruit zag zoals het eruit zag…