Gisteren voltrokken zich meerdere ‘Aha!’ momenten. De eerste kwam vrij vroeg, toen ik op mijn werkadres aan de keukentafel zat te kijken naar het gepuzzel van mijn jongste oppaskind. Hij was heel rustig en stil aan het verzamelen, sorteren en was erna begonnen. Met veel geduld, moest ik bekennen. ‘Hoe komt het dat je zoveel geduld hebt met puzzelen?’ vroeg ik meer aan mezelf dan aan hem. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb niet altijd geduld.’ zei hij. ‘Maar wel voor puzzelen.’ beaamde ik.

‘Weet je wanneer ik geen geduld heb?’ vroeg hij terwijl hij puzzelstukjes in elkaar zette. ‘Als ik in een rij moet wachten.’ Dat kon ik begrijpen. Zelf had ik ook helemaal geen geduld als ik in een rij moest wachten. En meestal stond ik dan ook nog eens in de verkeerde rij. De rij die het meest leek op te schieten bleek toch niet de snelste rij te zijn omdat iemand zijn pinpas per ongeluk blokkeerde of de kassière navraag moest doen bij een collega.

Ik dacht er verder over na. Ik ben met kinderen behoorlijk geduldig. Veters leren strikken, wandelingen maken, uitleggen, met vallen en opstaan iets proberen, in de herhaling, daar heb ik eindeloos geduld voor. Een boek schrijven, een schilderij maken, een studie volgen, opruimen, een nieuw recept proberen, ik heb er geduld voor.
Maar als iets niet opschiet, een verhaal te lang duurt, via een omweg iets verteld moet worden wat ook in twee zinnen kan, vergaderingen, als er iets beloofd wordt en het gebeurt niet of te laat, als de trein vertraging heeft heb ik geen geduld. Of als ik een gebruiksaanwijzing moet lezen met heel veel tekst, er op het fietspad met een slakkengang wordt gefietst of een kookboek veel te veel tekst blijkt te bevatten, dan heb ik geen geduld. Absoluut niet.

Hij stond ineens op. ‘Ik heb eigenlijk alleen geduld voor leuke dingen.’

Dat was het dus. Je hebt geduld voor leuke dingen. Dingen die je nieuwsgierigheid wekken. Waar je een fascinatie voor hebt. Wat grappig dat ik me dat opeens besefte. Via hem.

Diezelfde avond appte ik met een vriendin over werkdingen. Typische zelfstandigen dingen waarbij we allebei precies wisten wat de ander bedoelde. Beoordelingen die niet altijd even vlotjes verliepen of een slechte communicatie waardoor een opdracht door je vingers glipte misschien omdat je zelf ook niet doorvroeg of bevestigde. Soms ook doordat je beleefd wilde blijven bepaalde zaken liet aanmodderen maar er miserabel van werd. Bovendien veranderde er hierdoor helemaal niets.

Er werd bedacht dat beleefdheid misschien niet zo’n goed idee was geweest. Misschien was het verstandig geweest bepaalde duidelijkheid te vragen. Ik fronste mijn wenkbrauwen en dacht erover na. Beleefdheid wordt wellicht geassocieerd met aardig zijn. Vriendelijk. We knikken ‘ja’ en gaan mee met de meut. Maar als je duidelijkheid vraagt ben je dan minder aardig? Wordt duidelijkheid ineens geassocieerd met minder vriendelijk? Een Aha! moment.