Er zaten, toen we terugkwamen van een wandeling, mensen aan een picknicktafel die thee dronken. We knikten en pakten de sleutel van ons bed & breakfast huisje en liepen naar binnen. Via een achterdeur konden we naar de tuin en het weiland waar ergens verborgen in een hoekje een bankje stond waar je kon zitten. Het uitzicht was overweldigend. Koeien kwamen nieuwsgierig poolshoogte nemen. Ik had de achterdeur dichtgetrokken nadat ik gevraagd had of dit kon. Niet wetende dat de sleutels nog binnen lagen. We konden, na ons zitmomentje, niet meer ons huisje in.
Gelukkig kon de eigenaar ons uit de brand helpen en ging met een bos sleutels op zoek naar de juiste. Ondertussen raakten we in gesprek met de mensen die buiten thee dronken. ‘We zijn het niet gewend zo. We zijn gewend alles meteen af te sluiten.’ De man in het gezelschap knikte instemmend. Hij was een geboren Rotterdammer. ‘Hier sluiten ze niks af. Alles staat hier open. Als je auto op het erf staat sluiten ze de auto niet eens af. Dat kan gewoon hier. Dat is onvoorstelbaar.’
Ik moest denken aan een vriendinnetje van vroeger die in Druten woonde. Soms bleef ik daar na schooltijd en fietsten we naar het dorp om iets te kopen. Ze liep zonder haar fiets op slot te doen de winkel in. Ik bleef de eerste keer verbouwereerd achter.
s’Avonds laat was ik erover aan het mijmeren. Een van de dingen die mensen onrust brengen is het gevoel alles te moeten checken. Is de deur wel dicht? Het raam ook? Voordat we weggaan moet alles dicht. In sommige gebieden, voornamelijk in de stad neem ik aan, kun je deuren en ramen niet zomaar open laten. Voor je het weet wordt er van alles gestolen. Het zorgt ervoor dat je je gedraagt als een waakse hond. Oren gespitst, snoet in de juiste richting, continu alert. En tien keer alles nakijken. Is alles wel dicht? Het is eigenlijk helemaal geen prettig gevoel zo wantrouwend te moeten leven.
Ik las een boek. In het waargebeurde verhaal vroeg de gemeenschap zich af wie de man en vrouw met een hakbijl had vermoord. Op de eerste bladzijde begon het al meteen goed. Dochter trof haar vader in mootjes gehakt op de bank aan, oog half uit zijn oogkas geslagen.
En dan nog bleef het bij het huisje rustig. De deuren bleven open.
6 reacties op “Alles staat hier open.”
Zo leven wij hier ook. Omdat het kan. Hier gebeurt helemaal niets. Maar toch … je moet de kat niet op het spek binden … (vast van mijn moeder geleerd). Dus als we ‘s avonds uit gaan dan doe ik toch de schuifpuien dicht en de keukendeur op slot. Voor de rest staat alles open, achter de persianas (luiken). Maar het hoeft niet. Tot nu toe.
Veel plezier in het Oosten (ik veronderstel naar aanleiding van de veiligheid die je beschrijft, dat je daar bent).
En weer zo’n mooie foto!
Dankzij jouw verhaal ga ik een stuk terug in de tijd:
Vroeger bij mijn oma was de sleutel in de voordeur vast gaan zitten, net zoiets als het touwtje uit de brievenbus: iedereen kon er op ieder moment van de dag naar binnen. Je zou het nu niet meer laten gebeuren! Alhoewel ik ook niet altijd secuur ben met de sloten op deuren. Maar gelukkig wonen hier meerdere mensen, die wel goed opletten .
Mijn #phot van vandaag over weggegeven telefoons:
http://wp.me/p4xLHA-2p0
Trouwens, bij mij zit alles potdicht. Niet tegen ongenode gasten maar tegen de hitte. En wat is er waar? http://wp.me/p4J5bn-tx
Herkenbaar! Sinds wij in Drenthe wonen merk ik dat we ook makkelijker zijn met de deuren. De postbode zet de spullen in de garage en als we niet op de bel reageren komen mensen “achterom ‘ Maar wel een whatsapp buurtwacht :-)
In die stille omgeving kan het nog rustiger…ga maar eens op zoek naar Jaknikkers in Drenthe https://www.karinblogt.nl/phot-over-taart-en-jaknikkers/
@Liesbeth: klinkt opeens heel Zen; ‘in het Oosten’. :-)
Soortement touwtje-uit-de-deur constatering. Zal Jan Terlouw de Noorderlingen zijn vergeten?