Een hele poos geleden, tussen de schaterende mensen met drankjes in hun hand, was ik getuige van een gesprek dat binnen een kwartier een erg pijnlijke discussie werd. ‘Ik begrijp die mensen niet die gehandicapte kinderen geboren laten worden.’ Ik stond erbij, net vers uit het ziekenhuis waar ik een klein hummeltje bij zijn ouders achtergelaten had. ‘Als je van tevoren weet hoe het zal gaan, dan kies je daar toch niet voor? Ze hebben toch niet voor niets die testen?’ Ik keek naar de wolken die voorbij dreven in de lucht. Er waren prachtige donzige witte wolken bij, onschuldig. Er verscheen een grijze wolk. Een regenwolk. Hij hing boven ons gesprek. ‘Ze zadelen ons maar op met de kosten. Wij kunnen het weer gaan betalen Zij kosten iedereen geld.’ Toen hing die ene wolk boven ons.

Ik keek naar de wijn in het glas die zich als een draaikolk rondtolde in mijn hand zoals mijn hoofd zich plotseling voelde. Het rationele kon me gestolen worden. Dit ging zo ver voorbij rationeel denken.

Tegenover me stond iemand met een goede baan, een prima gezinsleven. Alles voor elkaar. Niets te klagen. Er was een schat aan gezondheid.

‘Ik mag hopen dat jouw kind nooit, nooit onverwacht met een ernstige aandoening in het ziekenhuis belandt. Dat je door de onderzoeken heen moet, onzekerheden, wachten op artsen, wachten in wachtkamers, gesprekken waar je geen bal van begrijpt omdat je te nerveus bent het in je op te nemen, je op je werk moet zeggen dat je niet kunt werken want je kind ligt in het ziekenhuis. Ik mag hopen dat je nooit hoeft mee te maken dat er wordt geconstateerd dat je kind toch een erfelijke afwijking heeft. Het uit zich nu pas. Want ook al weet je het soms wel tijdens de zwangerschap, dan nog weet je niet hoe het zich zal ontwikkelen. Ik mag hopen dat je nooit de vraag krijgt om je kind maar ‘af te breken’ want dat is wat je voorgesteld krijgt.’ Ik bleef rustig. En, ik mag hopen dat er nooit, nooit iemand tegen je zal zeggen dat jouw kind ons teveel geld kost.’

Ik was blij dat ik dit gezegd had.

(Dit naar aanleiding van een ingezonden brief die ik onder ogen kreeg via Twitter.)