Het was benauwd toen ik ging zitten. Ik opende mijn jas een beetje en zette mijn leren tas op schoot. Ik had een krap half uur langer gewacht op de trein naar huis omdat er een persoon langs het spoor gesignaleerd was. ‘De blaadjes vallen weer hè, dan krijg je die ellende.’ zei de grote mevrouw naast me met Rotterdams accent. ‘Ik dacht al, wat is het toch druk in de trein, maar dat komt dus daardoor. Maar hij is niet overreden?’ Ik haalde mijn schouders op.

‘Ja, het is altijd raak als het herfst is. Ook in het voorjaar. Dan zitten de bomen weer vol kleur en dat kennen ze dan niet aan. En voor en na kerst. Begin van het nieuwe jaar is het ook vaak ellende. Dan kennen ze het blijkbaar ook niet meer aan. Ik zal je vertellen, een paar maanden geleden zitten we met vrienden op een vrijdagavond thuis gezellig te kletsen en ‘s maandags krijg ik telefoon op mijn werk dat hij zichzelf opgehangen heb. Hij laat een vrouw en twee jonge kinderen achter. Ze heb de goedkoopste kist voor hem uitgezocht. Laat maar verrotten, zei ze. Ze is zo boos op hem. Er was ook geen afscheidsbrief, hè. Dan had ze het kenne afsluiten.’

Ik wist niet wat ik zeggen moest dus knikte ik maar.

‘Maar ja, wat moet zo’n vent in zijn hoofd hebben gehaald dat ie dat doet ook hè. Het is werkelijk waar onvoorstelbaar. En we zagen het niet aankomen hoor. Geen rare dingen. Niks. En toen ze hem vonden moest de recherche ook komen, dat wist ik helemaal niet. Ze namen zijn computers mee om te kijken of ze iets konden vinden dat hij schulden had of afgeperst werd. Maar niks. Hij had geen dubbelleven, niemand wist wat er nou aan de hand was. Hij was wel een serieuze man maar dat we nou dachten, hij is depressief, nee. Hij heb niets verteld aan zijn vrienden of zijn vrouw. Ik weet zeker dat ze hem geholpen hadden.’

Het bleef even stil. De trein reed via een slome bocht het station binnen. ‘Nou, ik hoop dat ik mijn aansluiting heb zo. Ik wil naar huis, het is weekend. Fijne avond hoor!’

Ik wenste haar hetzelfde toe.