‘Ik weet het niet meer precies.’
Er lagen bloedspatten op plekken waar je normaliter nooit van zou verwachten dat ze er zouden zijn. Het waren stille getuigen van een onheilspellende ochtend in een verder normaal leefbaar huis, althans, dat zou je denken.
‘Wanneer vond je Mr. Borden dan?’
Ze keek met haar angstige ogen radeloos om haar heen en schokte met haar schouders.
‘Ik weet het niet meer precies!’
Iets dwingender nu. Het leek bijna geïrriteerde verveling. Al die vragen. Telkens opnieuw en opnieuw en nog een keer opnieuw.
Haar vader lag nog steeds met ingehakt hoofd op een kussen in de sofa. Zwaar verminkt. Onherkenbaar. Alsof de haat nu eindelijk zijn kans zag en het voorgoed afmaakte. Opeens een schreeuw. Een buurvrouw samen met een arts vonden op de eerste verdieping Abby Borden, de stiefmoeder. Ze lag voorover op de grond naast het bed met haar hoofd ingeslagen.

Lizzie Borden wist het allemaal niet meer precies. Er waren flarden van beelden en herinneringen. Ze had dagen ervoor in een apotheek om een middel gevraagd dat leek op cyanide maar de apotheker verzoekt haar een bewijs aan te leveren van een arts. Na de dood van haar vader en stiefmoeder probeerde ze een jurk te verbranden. Ze werd erop aangesproken door haar vriendin Alice die later tegen haar moest getuigen in de rechtbank als zij als hoofdverdachte werd aangemerkt.

Emma, haar zus, wilde dolgraag geloven dat Lizzie niets met de moorden te maken had. Ze wist dat Lizzie af en toe vreemde gedragingen had en stal in huis maar dat was nog geen reden om haar vader en stiefmoeder te doden. Toch?
Maar kort ervoor doodde haar vader een aantal duiven van Lizzie. Hij hakte een voor een hun kop eraf. Bloed en veren overal. Er hing nog een veertje op de schouderpartij van zijn jas toen hij naar binnen liep en Bridget de huishoudster dit zag.

Lizzie was in alle staten. In een mand vond ze dode lijfjes en kopjes. ‘Het moest.’ was haar vaders antwoord. ‘We zijn al vaker onwel geweest, ze nemen ziektes mee.’ En daar moest Lizzie het mee doen. Emma kreeg het nare gevoel dat Lizzie dit niet snel zou vergeten.

Al die tijd stond Bridget, de huishoudster, tegen muren leunend te wachten op een teken om te bewegen. Ze zou geitensoep in diepe borden moeten gieten en zonder te knoeien op de eettafel moeten zetten terwijl vader discussieerde met zijn dochter Lizzie. Het waren jennende conversaties. Onderhuidse verwijten. Het waren vragende uithalen of gewiekste opmerkingen. Het werd afgevuurd heen en weer als een kanonsalvo. Meestal was vader Borden degene die begon en als Lizzie brutaal reageerde kreeg ze een tik op de wang waardoor Bridget haar rug verder tegen de muur drukte. Als ze kon verdwijnen in die muur was het goed geweest.

Ze wilde al tijden weg uit dat nare huis. Ze spaarde al haar munten in een pot onder haar bed en wilde terug naar haar familie in Ierland. Na enige tijd, gedurende die vreselijke onrust, verliet ze Second Street om nooit meer terug te keren. Ze sleet haar oude dagen in Montana en sprak nooit meer over het drama.

‘Wat is er gebeurd!’ riep Emma wanhopig uit. Lizzie wreef over haar pijnlijke voorhoofd, haar slapen en haar nek. Ze draaide haar nek heen en weer om haar spieren te laten ontspannen. Het lukte niet.
‘Ik zei toch dat ik het niet meer weet!’

Er waren gaten. Gaten in de muren; tochtige kieren. Er waren gaten in het geheugen, onbewust of bewust geschapen. Er waren gaten in de tijd. Gaten in hoofden. Gapende kieren in hoofden van hakbijlen die inhakten op levende en toen dode hoofden van mensen.

Lizzie werd vrijgesproken. Te weinig bewijs.

Als ik het boek sluit hoor ik een fluisterend en bijna neuriënd stemmetje in mijn hoofd dat zegt: ‘Kijk wat ik gedaan heb.’ …

Sarah Schmidt – Kijk wat ik gedaan heb.
Sarah Schmidt’s blog

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.