‘Ga je vandaag nog leuke dingen doen?’ vroeg mijn kapster. In eerste instantie dacht ik even na. Cadeaus kopen voor een verjaardag. Dat ene boek dat ik in geen enkele boekwinkel kon vinden toch proberen te vinden als laatste optie in die ene boekwinkel.
‘Ik ga vanavond naar het Paard!’ Wat stom van me dat ik dat vergeten was.
‘Ga je met je vriend?’
‘Nee, hij heeft andere plannen, ik ga alleen.’

De kapster hield op met kammen.
‘Dat is …best stoer.’
Zo had ik er nog niet over nagedacht. Newton Faulkner zou optreden in een uitverkocht Paard en ik wilde dolgraag naar hem luisteren. Hij was de Ed Sheeran van jaren geleden. Wat dat betreft kwam Ed net kijken. Voor Newton Faulkner was dit peanuts. Hij zou het misschien wel bedacht kunnen hebben. Zonder band, alleen en akoestisch met een gitaar mooie liedjes spelen. Geen opsmuk, geen toeters en bellen.

‘Veel mensen doen dat niet, alleen ergens naartoe.’ mompelde mijn kapster toen.
Ik wist het. Ik schreef er ooit een boek over.
‘Sommige mensen vinden het erg moeilijk om zichzelf te vermaken of te genieten in hun eentje. Daar heb ik geen last van. En ik ben daar blij om.’
‘Ga jij dan ook weleens alleen op vakantie of alleen uiteten?’ wilde mijn kapster weten. Ondertussen begon ze te knippen. Ze wachtte mijn antwoord niet af en begon over een vakantie afgelopen jaar.
‘Ik zit de hele dag onder de mensen. Ik ben blij als ik dan alleen ergens naartoe kan.’

Die avond sloot ik achteraan in de rij die buiten stond. Gemêleerd publiek. Achter me stonden twee jonge meiden. ‘Wie staat er eigenlijk in het hoofdprogramma?’ Ze kwamen overduidelijk voor de jongeman die de zaal eerst moest opfleuren. Eenmaal binnen liep ik met een wijntje de trap op naar boven. De lichten werden gedempt. De muzikale avond kon beginnen. Ik genoot van de muziek. Daar kwam ik ten slotte ook voor.

Achter mij stond een stelletje. Ze riepen in elkaars oor.
‘Maar Ed Sheeran doet dit ook.’

Ik rolde met mijn ogen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.