Het leek zomaar een week. Een week met veel regen. Wind. Wind die dwars door mijn lange jas leek te gaan. Het probeerde door ramen heen te gaan zo hard kletterde het. Ik zat in de trein naast een vrouw met twee jonge kinderen. Twee meisjes. Ze piepten als die eekhoorntjes in de chipmunkfilm, hoog en schel. ‘Jij mag hier niet aankomen!’ ‘Hou op!’ ‘Niet duwen!’ De moeder zat ernaast en tikte met felgroene nagels op haar telefoon. Stoïcijns.
Het klieren werd erger. De schelle stemmetjes werden hoger. De irritatie van andere reizigers duidelijker zichtbaar. En toen draaide de moeder zich naar haar kinderen toe en gaf de jongste een tik. ‘Is het nou afgelopen?’ Ik schrok. Het kind was stil. En toen begon het te huilen. Hard. ‘Jij mag mij geen au doen!’ snotterde ze.
Ze had gelijk.

Het leek op een gewone week. Zo eentje waarin jonge vrouwen besloten een fietstocht te gaan maken en mensen zich verbaasden dat jonge vrouwen lange fietstochten gingen maken. Ik verbaasde me er niet over. Vroeger liep ik lange wandelroutes. Zomaar. Om er uit te zijn. Frisse neus. Wind door de haren en de wind door mijn gedachten. Maar het was in dit geval geen gewone week. De jonge vrouw die een lange fietstocht maakte regende zich nat en verdween. Zomaar. Weg.
Ik volgde de twitterstream en besloot even te stoppen. De reacties op elkaar werden steeds onvriendelijker, grimmiger en kwader. De complottheorieën waren ook niet van de lucht. Ook de media dook er boven op. Met live beelden. Ik klikte weg. Het zou je eigen familielid maar zijn naar wie men op zoek was.
Ondertussen ging ik maar naar mijn bed en hoorde de regen tikken tegen de ramen. Het zou daar ergens een koude nacht worden.

Jij mag mij geen au doen. Ik hoorde het nog lang echoën in mijn hoofd.