Vanochtend parkeerde ik mijn fiets in China Town. Het was vroeg en de winkeliers sjouwden zware karren vol vracht. De dag was net begonnen. Het gaf altijd een apart gevoel, bedacht ik.
Het was benauwd. Het had net geregend, of het leek alsof het net geregend had. Er zweefde een soort deken van vocht boven de straat. Toen ik schuin de straat overstak op weg naar mijn afspraak voelde het even alsof ik niet hier was maar ergens anders. Heel even was ik ver weg van hier in een andere stad. Zo voelde het. Ik zag de felgroene neon schittering in de straatstenen. De mensen op weg naar hun werk. De energie van de vroege ochtend. En opeens viel het kwartje. Afgelopen jaar had ik bewust rustig aan gedaan. ‘Kon dat financieel?’ vroeg een vriendin vorige week. ‘Net.’ Heel net. Maar ik had even geen puf. Ik moest andere dingen doen. Die andere dingen hadden even voorrang. Een Chinese gezegde schoot me te binnen: Een pad ontstaat door er op te lopen. Ik moest een beetje grinniken om mijn plotselinge epifanie*. Meteen schoot me ook het beeld te binnen van die broeierige ochtend jaren geleden aan de voet van Bei Hai.
Ik zag de journalist al zitten in de kleine broodjeszaak. Ze bestelde meteen koffie voor mij en stak van wal. We hadden kort met elkaar gebeld een week geleden. Een blog was toch de beste optie voor haar. Ze wilde verhalen schrijven. Veel. Zoals ze altijd al had gedaan maar ze wilde niet afhankelijk zijn van de kranten. Maar het had geen toeters en bellen nodig. Het ging haar om de tekst. Het verhaal. Ik hoorde de urgentie in haar stem en las het in de gebaren van haar handen.
Ondertussen noteerde ik het een en het ander terwijl ik steeds terugdacht aan die woorden. Ik was namelijk bezig met het oriënteren op een nieuw project en had al met wat mensen gesproken. Er was zelfs gesproken over een partnership en ideeën. Vorig jaar borrelde dat idee ook al maar was er geen looppad. Ik zag het in ieder geval niet. Er was teveel wegversperring. Er waren te veel obstakels. Vooral bij mij zelf. Ik liep niet, ik stond stil.
We vertelden elkaar over ideeën en plannen. Het werd even stil en we keken elkaar aan. Verhalen. Vertellen. We snapten het. Dat was het pad om op te lopen.
(Mooi woord hè, epifanie. Ik had eerst het Engelse woord in mijn hoofd: epiphany. Een plotselinge openbaring.)
Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
5 reacties op “Een pad ontstaat door er op te lopen.”
en weer (dat is echt verbazingwekkend) lopen de #phot onderwerpen die wij allemaal beschrijven parallel aan elkaar of gaan over hetzelfde. We zouden een #PHOT boek moeten maken :-)
Oh wat mooi. Stil staan en dan na een tijdje het pad zien. Stil staan is de weg naar iets nieuws. Noemde Marco Raaphorst dat niet lanterfanteren? Want lanterfanteren is voor mij stil staan en in afwachting zijn van een nieuwe richting.
@Karin: ik dacht vanmiddag zelfs aan iets anders maar dat is voor volgend jaar
@Liesbeth: ik bedenk me nu pas dat ik, toen ik in China was, ik zo’n zelfde periode heb gehad van stilstaan (omdat het niet anders kon.) dus dat ik vanochtend uitgerekend in China town liep … :-D
Soms komt een tekst precies op het goede moment. Voor mij geldt dat voor dit verhaal. Bij mij valt het kwartje ook. Verhalen vertellen. Dat is wat ik wil.