Ik heb een foto van jou in het venster van mijn telefoon. Ik wissel die foto regelmatig want jij groeit en je gezicht verandert. Soms kijk je guitig in de camera. Een andere keer een beetje serieus maar meestal lach je. Een hele brede lach. Er zitten nu ook een heleboel tanden in je mond. Als mensen meer willen weten over je ontwikkeling en opwaartse lijnen dan loop je met je volle bos kastanjebruin haar en je tanden voor. Je hebt af en toe een beetje pijn aan je nieuwe tand. Dan ben je uit je hum. Groeien is lastig en soms pijnlijk maar gelukkig meestal niet. En we zijn allemaal heel erg blij dat je groeit en dat het soms met horten en stoten gaat. Dat is namelijk ‘normaal’ en wij houden van de woorden ‘stabiel’ en ‘normaal’. Het afgelopen jaar was er namelijk best veel ‘niet normaal’ en ‘niet stabiel.’ Maar dat jij groeit, dat is een ontzettend luxe cadeau. Er zijn misschien papa’s en mama’s en andere familie die het groeien van hun kinderen heel bijzonder vinden maar staan ze er verder niet bij stil hoe echt bijzonder dat is. Het is namelijk heel, heel erg bijzonder.

Als ik even mijn dag niet heb, zoals iedereen weleens zijn dag niet heeft, dan kijk ik naar jouw foto en voel ik me meteen weer beter. Want als jij het kan, lukt het mij ook. Ik ga niet brommen en piepen. Ik zal even mokken maar dan gaan mijn schouders recht en kijk ik vooruit. Want als jij dat doet, moet het mij ook lukken.

Als ik bij je op visite ben kan ik alleen maar lachen. Je bent een Pipo, een druif, een ondeugd en een grapjas. Soms een boef en een bokser want als je even aandacht wilt en je zit op schoot dan knal je met je vuist keihard tegen mijn wang. Je weet dat het niet mag, dat er iets van gezegd wordt en dan tast je even af of ik het echt meen. Ja, ik meen het echt.
En dan wil je het volgende spel want je hebt niet veel geduld en je bent veel te actief en beweeglijk om langer op schoot te willen zitten. Je wilt zelf het knopje aandoen van het speelapparaat met muziek en zelf blokken omver schoppen.

En nu rol je door de kamer. Je krijgt meer en meer grip en kracht en begrijpt steeds beter hoe je eigen lijf werkt. En dat vinden wij allemaal reuze bijzonder. Wat is daar nou bijzonder aan, zouden anderen vragen. Het is zo bijzonder omdat we vorig jaar, exact op deze datum, eigenlijk niet meer wisten of dit ooit nog zou gebeuren. Maar daar wil ik ook niet heel erg bij stilstaan vandaag. Ik wil graag kijken naar wat je doet, wat je roept (‘Ja! Ja!’) en wat je kan. En je kunt steeds meer. Je wilt steeds meer. Je hebt energie. Je bent actief. Je rolt en beweegt door de kamer.

Begin volgend jaar ga je naar het eetteam. Ik noem het A team want er gaan mensen, die er veel vanaf weten en gespecialiseerd zijn, je helpen met zelf eten. En daar heb ik het volste vertrouwen in. Nog meer stappen vooruit. Nog meer leren. Nog meer groeien. En je wilt ook zelf doen. Zelf je tuitbeker vasthouden, zelf bepalen. Volgens mij herken ik dat. En het zal vast niet allemaal vanzelf gaan. Je zult af en toe mokken en piepen. Maar als ik mijn schouders eronder zet, lieve Q, lukt jou dat ook. Want je bent een vechter! Een echte Hannibal!

‘There’s a plan in everything, kid, and I love it when a plan comes together.‘ — Hannibal Smith ~ A Team.